ความรักสีคราม นิยาย บท 1137

ยิ่งเธอคิดถึงมันมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าความคิดของเธอนั้นถูกต้อง ภาพของจี้อัญมณีสีแดงรูปปลาตัวเล็กๆ ก็ปรากฏขึ้นในความคิดของเธอ เธอคิดว่าแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอเป็นผู้ซื้อมันมา เนื่องจากลีโอยุ่งมาก เขาคงไม่มีเวลาไปซื้อมาให้เธอแน่นอน หรือถ้าเขาจะซื้อ เขาคงซื้อให้เมียน้อยของตัวเองมากกว่า เมื่อความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของเธอ ฮันน่าก็อดไม่ได้ที่จะเกลียดลีโอมากขึ้นไปอีก

ในขณะเดียวกัน เธอเองก็อยากรู้ว่าแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอเป็นคนอย่างไร

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงแผ่วเบาดังขึ้นในห้อง “สิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงใช่มั้ย?”

“หึ! ทำไมฉันต้องโกหก? เพียงเพื่อแกล้งคุณงั้นเหรอ?” ฮันน่าตะคอกก่อนที่จะนึกได้ว่าคนพูดไม่ใช่ฟาเบียน

ก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ คนพูดก็กล่าวต่อด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า “คุณเป็นพี่สาวของผมจริงๆ เหรอ?”

ฮันน่าหันหน้าไปมองวินสันด้วยสายตาที่แทบไม่อยากจะเชื่อ เขาสบตากับเธอด้วยสายตาอ่านยาก

เสียงของฮันน่าสั่น “วินสัน พี่เอง พี่เป็นพี่สาวแท้ๆ ของนาย!”

ขณะที่เธอพูด ฮันน่าพยายามลุกขึ้นนั่งแต่เธอแทบไม่มีแรงเลย เมื่อฟาเบียนเห็นว่าเธอกำลังพยายามจะทำอะไร เขารีบพยุงตัวเธอขึ้นแล้ววางหมอนไว้ด้านหลัง หลังจากนั้นเขาก็ไปพยุงวินสันให้ลุกขึ้นนั่งในท่าทางเช่นเดียวกันกับเธอ

วินสันจ้องมองฮันน่าโดยไม่พูดอะไรอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่จะรวบรวมกำลังทั้งหมดของเขาเพื่อส่งเสียงออกมาว่า “ในที่สุดเราก็ได้มาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง”

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยน้ำตาคลอเบ้า ลูกกระเดือกของเขาเคลื่อนที่ขึ้นลงราวกับว่าเขามีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดแต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรก่อน ร่างกายของเขาสั่นระริกด้วยอารมณ์ที่อ่อนไหว

ฮันน่าน้ำตาไหลพรากเพราะสัมผัสได้ถึงการตอบสนองของเขา "ใช่!"

ฟาเบียนหยิบกระดาษทิชชู่ที่วางอยู่บนโต๊ะมาสองสามแผ่นแล้วนั่งลงข้างวินสัน ช่วยซับน้ำตาบนแก้มเขาเบาๆ และปลอบโยนเขาว่า “ไม่เป็นไรแล้ว พี่สาวของนายอยู่ตรงนี้แล้ว ตั้งแต่นี้ต่อไป นายสามารถเจอเธอได้ทุกวัน”

วินสันพยายามกลั้นสำลัก ริมฝีปากของเขาซีดเผือด เขาพยักหน้าอย่างเชื่อมั่นและตอบว่า “ครับ-ครับ”

ฟาเบียนลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว "เดี๋ยวฉันช่วย"

“ครับ คุณช่วยถอดสร้อยที่คอผมออกที” วินสันร้องขอ

ฟาเบียนเอื้อมมือไปรอบๆ แต่แล้วเขาก็ขมวดคิ้ว “ไม่มีสร้อยนะ”

"เป็นไปได้ยังไง? ผมใส่มันมาตลอด ผมทำมันหายงั้นเหรอ?” วินสันแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาได้ยิน เขาพยายามอย่างมากที่จะยกมือขึ้นเพื่อควานหาสร้อย

“นายเพิ่งเข้าผ่าตัดมา บางทีพ่อของนายอาจเก็บไว้ให้” ฮันน่าตั้งข้อสังเกตเมื่อเธอเห็นว่าวินสันกระวนกระวายเพียงใด

จิตใจของวินสันสงบลงเมื่อเขาคิดว่าเขาไม่ได้ทำมันหาย เมื่อมองไปที่ฮันน่า เขาอธิบายว่า “อันที่จริง ผมก็มีเหมือนกัน แม่บอกว่าซื้อมาเป็นคู่ ของผมเป็นแบบสำหรับผู้ชาย ส่วนของพี่เป็นสำหรับผู้หญิง เธอหวังว่ามันจะทำให้ในอนาคตผมพบแต่ความโชคดี ส่วนของพี่มันจะนำความสุขมาให้”