ความรักสีคราม นิยาย บท 1156

"เดี๋ยวก่อน"

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนริมฝีปากของซาเวียร์เมื่อฟาเบียนหยุดเขาเอาไว้ “ผมก็คิดว่าคุณไม่มีอะไรจะพูดแล้วซะอีก?” ซาเวียร์ถาม

ฟาเบียนไม่สนใจคำประชดประชันของซาเวียร์ เขาเดินเข้าไปใกล้และเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “ฮันน่าเป็นของผม คุณควรอยู่ให้ห่างจากเธอ” เขาพูดอย่างช้าๆ แต่แน่วแน่

แม้ว่าฟาเบียนจะไม่ได้ใช้น้ำเสียงที่ดูข่มขู่แต่ซาเวียร์ก็รู้สึกได้ว่าฟาเบียนหมายความตามที่พูดทุกคำ

ลมพัดแรงจนผมของซาเวียร์ดูยุ่งเหยิงแต่เขาไม่สนใจ กลับก้าวเท้าเข้าไปใกล้ฟาเบียน มองตาเขาแล้วเอ่ยถาม "ทำไมล่ะ? คุณเริ่มทนไม่ไหวแล้วเหรอ? เขาท้าทาย ส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง “ผมไม่ยักรู้ว่าคุณจะไม่มีความมั่นใจในตัวเองขนาดนี้”

ฟาเบียนไม่พูดอะไรแต่กลับมองซาเวียร์อย่างเหยียดหยามเหมือนนกแร้งที่กำลังจดจ้องเหยื่อ

ซาเวียร์เองก็ไม่ถอยเช่นกัน สายตาของเขาไม่หวั่นไหว ตรงกันข้ามแววตาของเขามีความมั่นใจอยู่ในนั้นเต็มเปี่ยม เขาเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมเค้าถึงรู้สึกมั่นใจในชัยชนะขนาดนี้

ลมหนาวพัดแรงขึ้น มันพัดบาดผิวของคนทั้งคู่ราวมีดกรีดแต่กลับทำให้ชายทั้งสองมุ่งมั่นที่จะเอาชนะกันและกันมากขึ้น

จู่ๆ ฟาเบียนก็หัวเราะออกมา “นี่คุณกำลังล้อผมเล่นเหรอ? ผมเนี่ยนะไม่มั่นใจ? คุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรที่จะมาบอกว่าผมเป็นยังไง? คุณไม่มีความสามารถพอที่จะทำให้ผมรู้สึกอะไรหรอกนะ”

“คุณเองก็ไม่มีสิทธิ์มาบอกผมเหมือนกันว่าผมควรจะทำอะไรหรือไม่ทำอะไร” ซาเวียร์ตอกกลับไปอย่างใจเย็น

“คุณต้องการฮันน่ามากใช่มั้ย? ก็ได้ ผมจะให้โอกาสคุณ หากคุณสามารถเปลี่ยนใจเธอได้ก่อนที่เราจะแต่งงานกัน เธอจะเป็นของคุณ ผมจะยินดีกับคุณแน่นอน แต่บอกตามตรง ผมไม่คิดว่าคุณจะทำได้หรอก” ฟาเบียนกล่าวอย่างหนักแน่น

"คุณนอร์ตัน อะไรก็เกิดขึ้นได้ คุณไม่มีทางรู้อนาคตได้หรอกนะ ใครจะไปรู้ คุณอาจได้ไปร่วมงานแต่งงานของผมก็ได้”

“แล้วเราจะได้เห็นกัน”