ความรักสีคราม นิยาย บท 1157

“ฮันน่า ฉันว่าต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างคุณนอร์ตันกับคุณแจ็คสันแน่ๆ? ทำไมพวกเขาถึงทะเลาะกันทันทีที่เจอหน้าเลยล่ะ? เป็นเพราะพี่หรือเปล่า?” เฮเลนเริ่มตั้งคำถามกับพี่สาวของเธอ

“แน่นอนว่าไม่ใช่แน่!” ฮันน่ายืนยันกับน้องสาวทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น

“พี่แน่ใจได้ยังไง? ลองคิดดูสิ! พวกเขาแทบจะเทียบชั้นกันได้เลยนะทั้งในเรื่องอำนาจและชื่อเสียง! ฉันแน่ใจมากว่าคุณแจ็คสันน่ะน่าจะหึงที่พี่กำลังคบอยู่กับคุณนอร์ตัน ไม่อย่างนั้นทำไมคุณแจ็คสันถึงหาเรื่องคุณนอร์ตันที่รักของพี่ทันทีที่เขาปรากฏตัวล่ะ? แต่นั่นอาจไม่ใช่เหตุผลหลัก ฉันแน่ใจว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้เขาไม่ถูกกัน!” ขณะที่เฮเลนเริ่มวิเคราะห์สถานการณ์ เธอก็ให้ความมั่นใจกับพี่สาวของเธอไปในตัวด้วยว่าเรื่องราวมันต้องเป็นเช่นนั้น

แว่บนึง ฮันน่าเริ่มจะเชื่อในคำพูดของน้องสาวและคิดว่ามันก็อาจเป็นไปได้สักทาง แต่สุดท้ายเธอก็ต้องรีบหยุดความคิดของน้องสาวให้กลายเป็นเรื่องไร้ซึ่งเหตุผลเมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าฟาเบียนไม่ชอบหน้าซาเวียร์มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ก่อนหน้านี้เธอก็ไม่สนิทกับซาเวียร์ด้วยซ้ำ ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่เธอจะเป็นต้นเหตุของความขัดแย้งนี้เลย

“เธอต้องหยุดคิดอะไรเลอะเทอะได้แล้ว จริงๆ ที่พวกเขาไม่ถูกกันก็เพราะฟาเบียนเป็นเพื่อนสนิทกับอริของซาเวียร์ต่างหาก”

ฮันน่าจะไม่บอกน้องของเธอเด็ดขาดว่าคนๆ นั้นเป็นผู้หญิงที่ทำให้ฟาเบียนต้องเจอกับอะไรและผ่านมันมาด้วยความยากลำบากอย่างไร ไม่อย่างงั้นเฮเลนกับฟาเบียนอาจเข้าหน้ากันไม่ติด หรือคิดให้แย่ไปอีก เฮเลนอาจรู้สึกไม่ดีต่อฟาเบียนไปเลยซึ่งไม่ว่าจะเป็นทางไหนฮันน่าก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น

“จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง? พวกเขาต้องห้ำหั่นกันขนาดนั้นด้วยเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เองเหรอ?” เฮเลนครุ่นคิดอย่างหนักในการค้นหาความจริง แต่หลังจากครุ่นคิดอยู่สองสามนาที เธอก็ยืนกรานว่าสมมติฐานของเธอถูกต้อง "ไม่ล่ะ ฉันยังคิดว่าพี่นั่นแหละคือสาเหตุหลักของเรื่องนี้!”

“ผมก็คิดว่าฮันน่าคือเหตุผลทั้งหมดของเรื่องที่ว่าทำไมพวกเขาถึงไม่ถูกกัน” จู่ๆ เสียงนึงที่แผ่วเบามากๆ ก็ดังขึ้นมาในห้อง วินสันที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยคือเจ้าของเสียงนั้น

...

เฮเลนพูดไม่ออกเพราะเด็กหนุ่มไม่ควรจะต้องมาได้ยินเรื่องอะไรแบบนี้ของผู้ใหญ่ แต่เขาก็ดันแสดงความคิดเห็นที่ไม่มีใครต้องการออกมา

สักพัก สองสาวก็มีทีท่ากระอักกระอ่วนเมื่อนึกถึงบทสนทนาที่เพิ่งพูดไป ใครจะไปคิดว่าวินสันจะได้ยินกันล่ะ พวกเธอคิดว่าเขาหลับสนิทเสียอีก