ความรักสีคราม นิยาย บท 1159

เพราะความที่เจสันมีอายุใกล้เคียงกับฮันน่าลูกสาวของเขา เฮนดริกจึงอดไม่ได้ที่จะปลอบโยนเขาที่ตอนนี้มีสภาพฟูมฟายและค่อนข้างน่าหดหู่

เจสันคว้ามือของเฮนดริก คร่ำครวญต่อ “พ่อแทบไม่สนใจผมเลย เขาสนใจแต่เรื่องของเขาเท่านั้น! ผมต้องดูแลตัวเองมาตั้งแต่เด็ก! แม้ว่าผมจะมาจากครอบครัวที่ค่อนข้างร่ำรวยแต่พ่อก็ไม่สนใจผมเลย! ผม-ผม...”

“คุ-คุณ...” เฮนดริกถึงกับพูดไม่ออก เขาไม่รู้ว่าจะใช้คำพูดแบบไหนเพื่อปลอบโยนเด็กหนุ่มที่น่าสงสารตรงหน้า

“ลูกสาวของคุณโชคดีมากเลยนะครับที่มีพ่อที่น่ารักอย่างคุณ! บะ-บางทีผมอาจถูกสาปให้ต้องมีพ่อที่โหดร้ายอย่างนี้ ฮือฮือ...” เจสันยังคงร้องไห้ราวกับว่าเขาเก็บกลั้นอารมณ์แบบนี้มานานหลายปีแล้ว

เฮนดริกรู้สึกเห็นอกเห็นใจกับเรื่องที่เจสันเจอ เขาจับมือชายหนุ่มไว้และพูดว่า “คุณไม่คิดว่าที่พ่อของคุณทำงานหนักก็เพื่อคุณหรือ?”

เจสันลอบถอนใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนเฮนดริกจะเริ่มเปิดใจให้เขาแล้ว “ฮือ! ผมไม่ได้ต้องการสิ่งฉาบฉวยเหล่านั้นจากเขาเลย!”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็เข้าสู่คำถามที่ตั้งใจเอาไว้ “ทำไมคุณไม่รับผมเป็นลูกบุญธรรมของคุณล่ะครับ? ผมอยากที่จะใช้เวลากับพ่อที่ใจดีอย่างคุณบ้าง!”

เฮนดริกแน่ใจว่าชายหนุ่มคนนี้น่าจะเป็นทายาทของครอบครัวที่ร่ำรวยมากตระกูลใดตระกูลหนึ่ง ดูจากเสื้อผ้าหรูหราที่เขาสวมใส่อยู่ ในฐานะคนที่สามารถประคับประคองชีวิตมาได้จนป่านนี้ เฮนดริกกังวลว่าพ่อแม่ของเด็กหนุ่มอาจเข้าใจผิดได้ในเรื่องแบบนี้ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธ “ฉันว่ามันอาจจะไม่เหมาะนะ”

อันที่จริง ถ้าเจสันอยู่ในสถานะเด็กกำพร้า เขาก็อาจจะรับเจสันมาเป็นลูกบุญธรรมโดยไม่มีข้อแม้ แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับตรงกันข้ามกับเด็กกำพร้าผู้น่าสงสารโดยสิ้นเชิง

แต่เจสันยังไม่มีความตั้งใจที่จะยอมแพ้ พอถูกเฮนดริกปฏิเสธ เขาก็เริ่มคร่ำครวญขึ้นมาใหม่อย่างบ้าคลั่ง “ฮือฮือ... ในเมื่อไม่มีใครสนใจผม มันคงดีกว่าที่ผมจะจากไป ความพยายามครั้งสุดท้ายของผมที่จะฆ่าตัวตายด้วยการจมน้ำนั้นล้มเหลวไปแล้ว ครั้งนี้ผมจะลองโดดตึกดู!”

นี่คือความพยายามครั้งสุดท้ายที่เจสันต้องเอาชนะใจเฮนดริกให้ได้ เจสันจบคำพูดของเขาด้วยดวงตาอันเศร้าสร้อยและหมดหวัง “ผมหวังว่าผมคงจะตายตาหลับหากได้สัมผัสกับความรักที่แท้จริงบ้าง ผมจะได้พบคุณนะครับ ถ้าเป็นไปได้ชาติหน้าขอให้ผมได้เป็นลูกของคุณนะครับ!”

ทันทีที่จบประโยค เจสันก็หันหลังและเตรียมพุ่งไปทิศทางที่เขาน่าจะกระโดดลงไปได้