ความรักสีคราม นิยาย บท 1185

“อ้อ ลืมบอกไป คุณควรซื้อสีชมพูนะคะเพราะเป็นสีที่เธอชอบ แล้วก็อย่าลืมวาดรูปคิวปิดบนหน้าแรกด้วยค่ะ คงจะถูกใจเธอมากๆ” หลังพูดจบ เฮเลนฉุกคิดได้ว่าเธอควรหยุดพูดเพียงเท่านี้ ก่อนนี้ชายหนุ่มจะเริ่มเอะใจ “ประมาณนี้แหละค่ะ ตอนนี้คุณควรจะไปหาซื้อได้แล้ว ถ้าคุณสามารถเอาชนะใจฮันน่าและขอเธอเป็นแฟนได้จริงๆ ฉันหวังว่าคุณจะดูแลพี่สาวของฉันเป็นอย่างดี!”

“ผมสัญญาครับว่าจะดูแลเธออย่างดี!”

หลังจบการสนทนาทางโทรศัพท์ ซาเวียร์จึงมีสีหน้ายิ้มแย้ม หึ! ผมคิดว่าผมควรขอบคุณฟาเบียนที่เขาทำทุกอย่างพังเองกับมือ ขอบคุณพระเจ้าที่เฮเลนติดต่อมาและเธอมาอยู่ฝั่งผม ไม่เช่นนั้นผมคงไม่มีทางรู้ความลับของฮันน่า และในไม่ช้าผมจะแย่งเธอมาเป็นของผมให้ได้!

คิดดังนั้น ชายหนุ่มจริงดีดนิ้วเพื่อเรียกผู้ช่วยของเขามารับคำสั่ง “ไปหาซื้อสมุดเล่มสีชมพูที่มีตัวล็อคมาให้ฉันเล่มหนึ่ง เลือกดีๆ ล่ะ เข้าใจที่ฉันสั่งไหม?”

“สมุดเหรอครับ คุณหมายถึงสมุดที่พวกเด็กๆ ชอบเขียนความลับตัวเองลงไปใช่ไหมครับ? แน่ใจนะครับ? คุณจะเอามาทำอะไรเหรอครับ?” ผู้ช่วยถามด้วยความสงสัย

เมื่อได้ยินคำถามมากมายที่ถั่งโถมใส่ ความเคร่งขรึมได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่ม เขาตบด้านหลังศีรษะของผู้ช่วยอย่างแรง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงโมโหว่า “หุบปากแล้วไปหามาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

“ทำไมถึงถามมากเรื่อง ห้ะ? หรือฉันควรไล่นายออกซะ?” ผู้เป็นเจ้านายเอ่ยขู่

ผู้ช่วยเอ่ยร้องด้วยความเจ็บปวดพลางลูบศีรษะบริเวณที่โดนมือหนาฟาด “ผมขอโทษครับ ผมจะไปหามาให้เดี๋ยวนี้เลย”

อีกด้านหนึ่ง ณ โรงพยาบาล ลีโอและลีน่าต่างกำลังเตรียมตัวเพื่อกลับบ้านของพวกเขา

“ถ้างั้นก็ สวัสดีครับ” ฟาเบียนเอ่ยลาด้วยทีท่าสบายๆ โดยไม่ได้ให้ความสนใจกับทั้งสองคนที่กำลังจะออกไปมากนัก

“ไว้เจอกันครับ คุณฟาเบียน” ลีโอโค้งคำนับเพื่อเป็นการกล่าวลา เขาแสดงความนอบน้อมเพื่อที่จะเอาใจชายหนุ่มตรงหน้าเช่นเดิม

เพียงแต่สิ่งที่ลีโอพยายามทำนั้นเทียบไม่ได้กับความสามารถของลีน่าแม้แต่น้อย เพราะหญิงสาวรู้วิธีที่จะทำให้ชายหนุ่มประทับใจดีกว่าเป็นไหนๆ ลีน่าไม่ลืมที่จะเดินไปหาฮันน่าและยิ้มให้ก่อนจะเอ่ยลาว่า “พวกเราต้องกลับแล้ว ไว้ฉันจะมาเยี่ยมใหม่พรุ่งนี้นะ โอเคไหม?”

“โอเค ไว้เจอกันค่ะ” ฮันน่าตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

หลังจากที่คนตระกูลแบล็กวูดออกไป ฟาเบียนจึงหยอกล้อกับหญิงสาวตรงหน้าทันที “ไหนบอกซิว่าคุณกลายมาเป็นน้องสาวของผมตั้งแต่ตอนไหน”

ขณะนี้เขานอนหันหน้าประกบหลังหญิงสาว และทุกครั้งที่ร่างบางขยับหนี เขาก็จะขยับเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุด ก็ไม่เหลือพื้นที่ให้เธอขยับหนีเขาได้อีก

ตอนนี้คุณพยายามจะทำอะไร? คุณคิดว่าจะหนีผมพ้นงั้นเหรอ? ไหนดูสิว่าจะหนีไปไหนได้อีก?

ร่างหนายิ้มเยาะใส่เธอ ในตอนนี้เขายังไม่อาจที่จะหยุดความปรารถนาของเขาที่มีต่อร่างบางที่นอนอยู่ข้างกายได้

หญิงสาวที่นอนข้างกายเบิกตากว้างเมื่อเธอรับรู้ถึงสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการจากเธอ “คุณฟาเบียน คุณลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นคนป่วย”

ฮันน่าเอ่ยปรามขึ้นด้วยความคาดหวังว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะนึกสงสารและปล่อยเธอไป