ความรักสีคราม นิยาย บท 1191

แน่นอนว่าเวสลีย์ไม่ได้ถูกจ้างให้มาทำตัวไร้ประโยชน์ แจ็คสันกรุ๊ปเป็นถึงบริษัทยักษ์ใหญ่ในบรรดาบริษัทชั้นนำระดับประเทศ ดังนั้นบริษัทนี้จึงมีมาตรฐานในการคัดเลือกพนักงานสูง และเวสลีย์ได้รับการคัดเลือกเพราะเขาทำให้กรรมการประทับใจได้ระหว่างสัมภาษณ์ด้วยความสามรถและประสบการณ์โดยต้องพึ่งเส้นสายใดๆ

เวสลีย์กำลังจะเดินออกไป แต่กลับได้ยินเสียงเรียกอีกคนดังขึ้นก่อน

“คุณเวสลีย์ ผมขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม?”

และเสียงนั้นก็คือ…ผู้ช่วยคุณแจ็คสัน…

แม้จะรู้สึกไม่สบอารมณ์ในตอนนี้ แต่เขาก็ฝืนยิ้มให้ขณะหันหลังกลับไปมองผู้เรียก “มีอะไรเหรอครับ?”

“คุณแจ็คสันอยากพบคุณที่ห้องทำงานเขาน่ะ”

“ฮะ? คุณแจ็คสันอยากเจอผมงั้นเหรอ?” เวสลีย์รู้สึกสับสนกับสิ่งที่เขาได้ยิน

“ใช่ เชิญเข้าไปได้เลยครับ!” ผู้ช่วยของซาเวียร์พูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว เขายังคงไม่พอใจเรื่องที่เขาทำงานอย่างหนักมาโดยตลอดแต่กลับไม่ได้อะไรตอบแทนจากเจ้านายเลย

เวสลีย์รู้สึกกระวนกระวายใจขณะเดินมุ่งตรงไปยังห้องทำงานของประธานบริษัท คุณแจ็คสันจะไล่ผมออกหรือเปล่าที่ผมไม่มีความสามารถมากพอที่จะเสนอคำคมสักประโยคออกไป? แต่มันไม่ควรเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ ผมเองก็ทำงานรับผิดชอบเรื่องการทำโฆษณาและการตลาด ซึ่งการที่จะมาให้เสนอคำคมเด็ดๆ พวกนั้นก็ไม่ใช่หน้าที่ที่ผมต้องทำเสียหน่อย!

ขณะที่เวสลีย์ย่างเข้ามาในห้อง เขาก็มองไปที่ซาเวียร์ที่เอนหลังกับพนักเก้าอี้ขณะกำลังอ่านสมุดสีชมพูเล่มหนึ่งในมือ

เวสลีย์กระแอมเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามเจ้านายว่า “อะแฮ่ม…ผมทราบว่าว่าคุณแจ็คสันอยากพบผมใช่ไหมครับ?”

อืม…สิ่งที่ผมเขียนไปมันฟังดูดีมากๆ…ฮันน่าต้องชอบแน่ๆ! ผมควรใส่แหวนเพชรแนบไปกับสมุดด้วยดีไหมนะเผื่อจะได้ดูโรแมนติกขึ้นอีก? อ่อ…ไม่ดีกว่าเดี๋ยวเธอจะรู้สึกปุบปับเกินไป…ซาเวียร์เอาแต่พยักหน้าและส่ายหัวขณะครุ่นคิดเรื่องหญิงสาว

เขากำลังให้ความสนใจกับเนื้อหาในสมุดตรงหน้าจนลืมสังเกตไปว่าเวสลีย์ได้ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยและกำลังจ้องมองเขาด้วยใบหน้าอันมึนงง

คุณแจ็คสันเป็นอะไรไป? ทำไมเอาแต่พยักหน้าและส่ายหัวสลับกันไปมาแบบนั้น?

เวสลีย์ยืนคิดครู่หนึ่งก่อนที่จะเริ่มอธิบายตัวเองให้ชายหนุ่มตรงหน้าฟัง “คุณแจ็คสัน อย่างที่คุณรู้…ว่าผมมาจากแผนกวางแผนและที่ผ่านมาผมก็ทำงานได้ราบรื่นดีมาโดยตลอด แต่ผมเพียงไม่ได้ถนัดเรื่องการร้อยเรียงคำอะไรทำนองนั้น…”