ความรักสีคราม นิยาย บท 12

เพียงชั่วอึดใจ ความเจ็บแปลบจู่โจมเธอ ทำให้เธอกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

ในเวลานั้น ชายคนนั้นขืนใจเธออย่างรุนแรง ครั้งแล้วครั้งเล่า

ความเจ็บปวด ความเกลียดชัง และความอัปยศอดสูเหมือนจะฉีกร่างวิเวียนออกจากกัน เธออยากจะขัดขืนเขา แต่เธออ่อนแอเกินกว่าจะป้องกันตัวเองจากการรุกคืบเข้าไปของเขาได้ ดังนั้นทางเลือกเดียวของเธอคืออดทนไปจนจบ...

หลังจากผ่านพ้นสิ่งที่ดูเหมือนเป็นความมืดมิดและความเจ็บปวดที่ไร้ขีดจำกัด รอบตัวของวิเวียนก็เปลี่ยนไปในทันใด

ตอนนี้ เธออยู่ท่ามกลางพายุฝนฟ้าคะนอง ขณะเสียงฟ้าร้องดังกระหึ่มจากที่ไกลออกไป

ร่างกายของเธอมีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด วิเวียนลากสังขารไปตามท้องถนน เธอจับเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นพันตัวไว้แน่นขณะเดินโซเซไปท่ามกลางสายฝน เธอถือโทรศัพท์และกดหมายเลขอย่างบ้าคลั่งซ้ำแล้วซ้ำอีก

เฟบส์...

เฟบส์ คุณอยู่ที่ไหน

ฉันกลัวมาก มาช่วยฉันเร็ว...

โชคร้ายที่ไม่ว่าเธอจะโทรหาเขากี่ครั้ง ก็ได้ยินแต่เสียงฝากข้อความแบบไร้อารมณ์จากเครื่อง “ขออภัย เลขหมายที่คุณโทรมาไม่ว่าง โปรดลองอีกครั้งในภายหลัง"

ในที่สุด วิเวียนก็ไม่อาจทนทุกข์ได้อีกต่อไป เธอล้มลงกลางสายฝน...

เมื่อมองดูวิเวียนที่กำลังหวาดผวาในตอนนี้ ฟินนิคอดขมวดคิ้วไม่ได้ เขาหันไปมองหมอที่อยู่ข้างๆ แล้วถามว่า “เธอไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ”

“อย่ากังวลไปเลย คุณนอร์ตัน เธอแค่เป็นไข้เพราะความหนาวเย็น ตอนนี้เธอน่าจะกำลังฝันร้าย”

เมื่อได้ยินคำพูดให้ความมั่นใจของหมอ ฟินนิคค่อยรู้สึกโล่งอก

ทันทีที่หมอกลับไป ฟินนิคก็หันไปมองวิเวียนซึ่งมีสีหน้าซีดเซียว ฟินนิคกำลังจะแตะหน้าผากเธอ แต่ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่าร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทา

“วิเวียน” ฟินนิกอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วอีกครั้ง "คุณไม่เป็นไรนะ"

เห็นได้ชัดว่าวิเวียนยังไม่ได้สติ ริมฝีปากแห้งจนแตกของเธอเผยอเล็กน้อยขณะที่มีคำพูดบางคำออกจากริมฝีปากของเธอ

ฟินนิคทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเล็กน้อย เมื่อเขาก้มลงไป ไม่นานนักก็ได้ยินคำพูดที่วิเวียนพึมพำออกมา

“เฟบส์... ช่วยด้วย... คุณอยู่ไหน เฟบส์... เชื่อฉันเถอะ...”

เฟบส์เหรอ

ฟินนิคผุดขึ้นนั่งตัวตรง ขณะที่แววตามุ่งร้ายฉายแวบในดวงตาของเขา

ชื่อของผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว

เขาจ้องมองวิเวียนที่อยู่บนเตียง แม้ว่าใบหน้าของเธอจะซีดเผือดและไม่สบาย แต่ก็ไม่ได้ปิดบังความงามของเธอ สิ่งนี้ชัดเจนเป็นพิเศษเมื่อเขามองเขม็งไปยังดวงตากระตุกรัวๆ ของเธอ ฟินนิคไม่เคยเห็นเธอแสดงความอ่อนแอแบบนี้มาก่อน

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง