ความรักสีคราม นิยาย บท 1207

“ยังไม่ขยับอีก? นายจะยืนอยู่ตรงนั้นหาอะไร? คิดว่าตัวเองได้ลางานสองปีจริงๆ หรือไง?” ซาเวียร์ตวาดผู้ช่วยของเขาที่ยืนรากงอกอยู่กับที่

“ผมจะไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้ล่ะครับ” ผู้ช่วยลนลานตอบ เขาออกวิ่งสุดฝีเท้าแล้วหยุดยืนกดโทรศัพท์เมื่อห่างจากซาเวียร์ไปพอสมควร

“ใครจะคิดว่านายจะว่องไวขนาดนี้ ฟาเบียน? ขนาดน้องสาวของฮันน่าก็ยังถูกลากเข้ามา! ฉันเชื่อว่ายังไงฉันก็เป็นผู้ชนะ เจ้าคนเลวทรามนั่นคือคนที่ไม่ได้รับเชิญ! นายตั้งหน้าตั้งตาจะเอาชนะฉันจนไม่แยแสความรู้สึกของฮันน่าสักนิด ขี้หลงขี้ลืมจริงนะ? ลืมแล้วหรือว่าฟินนิคฉกฉวยวิเวียนไปยังไง? ถ้านายยังทำแบบนี้ต่อไปล่ะก็ อย่าโทษฉันแล้วกันที่ฉันก็จะฉกฉวยฮันน่าไปจากนาย!”

ซาเวียร์เงยหน้ามองฟ้า นัยน์ตามีประกายของเล่ห์เหลี่ยมที่ล้ำลึกเกินหยั่ง ใบหน้าของเขามีเลศนัยบางอย่าง ริมฝีปากเหยียดเป็นรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะบูดเบี้ยวมากกว่า เขาดูร้ายกาจอย่างแท้จริง

หลังจากฟาเบียนเสร็จสิ้นการป้อนอาหารให้วินสัน เขาก็ถือซุปถ้วยหนึ่งมาที่ข้างเตียงของฮันน่า

ฮันน่ามองฟาเบียนที่เดินเข้ามา ทั้งดีใจและซาบซึ้งใจ เธอปฏิเสธเขาเพราะถึงอย่างไรเขากับเธอก็ไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แต่ก็รู้สึกขอบคุณมากพอแล้วที่ฟาเบียนป้อนอาหารเธอตอนที่เธอช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ “ไม่ต้องหรอก ฉันกินเองได้แล้วล่ะ ไม่ต้องรบกวนให้คุณป้อนแล้ว”

ฟาเบียนขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตามีประกายดื้อรั้นแวบหนึ่งขณะออกคำสั่ง “อ้าปาก!”

ฮันน่าถอนหายใจ รู้ดีว่าไม่อาจต้านทานความมุ่งมั่นของฟาเบียนได้ เธอได้แต่ทำตาม

ฟาเบียนดีใจกับความว่าง่ายของฮันน่า เขาดูผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัดและป้อนซุปช้อนหนึ่งใส่ปากเธอ ขณะที่ฮันน่ากำลังจะซด ประตูก็เปิดผาง

“เอ่อ…ฉันว่าฉันมาเร็วไปหน่อย” เฮเลนกลืนน้ำลาย หันไปมองเจสัน ทั้งคู่มองฮันน่าที่อ้าปากค้างเตรียมพร้อมจะกินซุป มือของฟาเบียนที่ยังถือช้อนก็ค้างอยู่กลางอากาศ

เจสันโผล่ออกมาจากด้านหลังเฮเลนและมองภาพนั้นอย่างเงียบๆ เขาพูดตะกุกตะกักแบบเขินๆ “เอ่อ…ผมก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน”