ความรักสีคราม นิยาย บท 1250

ฮันน่ามองเห็นความใจร้อนของเฮเลนจากการที่เธอออกคำสั่ง เธอกวาดตามองห้องเพื่อสังเกตเพื่อนร่วมงานของเธอที่แต่ละคนกำลังถือปากกาบันทึกเสียงไว้ในมือ และแอบถอนใจ

เธอคิดว่าเฮเลนอาจทำมากเกินไป เธอมีความสัมพันธ์ที่ผูกมัดกับฟาเบียนมานานแล้ว เธอจึงรู้จักนิสัยของเขาทั้งภายในและภายนอก โดยปกติแล้วเขาดูเหมือนว่าเย็นชาและเฉยเมย เขาแทบไม่พูดเลยแม้กระทั้งตอนที่เขาแสดงความห่วงใยและความกังวลที่มีต่อเธอ

“เฮเลน พี่คิดว่า...”

ฮันน่าแทบไม่ได้เปิดปากพูดเมื่อเสียงที่ดังมาจากข้างนอกขัดจังหวะเธอ

“ไม่เอาน่า ได้โปรดอย่าให้ผมร้องเพลงบา บา แกะดำเลย ผมร้องเพลงอื่นได้ไหม?” ฟาเบียนเสนอแนะ

ทุกคนที่อยู่ใกล้เคียงตกใจที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น นี่หมายความว่าวันนี้เราจะได้ฟังฟาเบียนร้องเพลงจริงๆ เหรอ?

“อืม...ก็ได้มั้ง แต่ถ้าร้องไม่เพราะ ฉันจะไม่ให้คุณเข้ามา” หลังจากพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ฮันน่าก็ตกลง

เจสันหน้ามุ่ย เขาหันไปกระซิบกับฟาเบียน “คุณแน่ใจเหรอ ฟาเบียน? ผมคิดว่าเราน่าจะแค่เตะประตูให้พัง”

เห็นได้ชัดว่าเขามั่นใจในความสามารถด้านการร้องเพลงของฟาเบียนแค่นิดเดียว เขาทำงานให้ฟาเบียนมาหลายปีและเขายังไม่เคยได้ยินฟาเบียนร้องเพลง ไม่เคยเลยสักครั้ง ฟาเบียนอาจทำให้ตัวเองกลายเป็นตัวตลกในภายหลัง

“อืม ผมคิดว่าเจสันมีเหตุผล พังประตูและทำให้เราทุกคนพ้นจากปัญหาเถอะ” คนคุ้นเคยที่ร่ำรวยอีกคนหนึ่งของฟาเบียนเอ่ย

“ใช่แล้ว ผมก็คิดแบบนั้น ก็แค่บังเอิญว่าเรามีเครื่องมือทุกอย่างที่เราต้องใช้”

อีกคนหนึ่งนำพลั่วสนามออกมาด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่าตัวเขาเองได้เตรียมพร้อมมาก่อนแล้ว

ฟาเบียนพิจารณาคนเหล่านั้นที่อยู่รอบๆ และส่ายหัว ทุกคนกำลังมองหาหนทางเพื่อแก้ไขความเงอะงะของเขาซึ่งมันตลกร้ายเพราะหมายความว่าพวกเขาเชื่อมั่นในตัวเขาเพียงเล็กน้อย

“ก็ได้ ผมจะลองดู”

ฟาเบียนเดินวนไปวนมาพลางค่อยๆ เปิดปากที่เย็นราวกับน้ำแข็งและร้องเพลงออกมา