ความรักสีคราม นิยาย บท 126

“เอ่อ...ตอนที่เราพบผ้าเช็ดหน้า เราพยายามติดต่อคุณแจ็คสันแล้วแต่เขากำลังเข้าประชุมงานออกแบบที่ต่างประเทศและปิดโทรศัพท์ไปน่ะครับ เราเลยติดต่อเขาไม่ได้”

“งั้นก็คิดหาทางติดต่อให้ได้” ฟินนิคคำราม “บอกให้เขามาที่นี่ทันทีเมื่อนายติดต่อได้”

“เข้าใจแล้วครับคุณนอร์ตัน” โนอาห์ตอบด้วยใบหน้าซีดขาวเหมือนกระดาษ

ฟินนิคไม่มีสมาธิกับรูปแบบการบริจาคบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขาอีกต่อไป เขาจึงเข็นวีลแชร์ของเขาออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

โนอาห์รีบเดินตามหลังไปขณะที่ได้ยินเจ้านายถามว่า “วิเวียนกลับบ้านหรือยัง”

“มอลลี่เพิ่งโทรมาแจ้งว่าคุณนายนอร์ตันถึงบ้านแล้วครับ”

นั่นแหละสีหน้าเคร่งเครียดของฟินนิคถึงได้อ่อนลง จากนั้นเขาจึงสังเกตว่าเขายังกำผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไว้แล้วโยนส่งให้โนอาห์ด้วยท่าทีรังเกียจ “เอาไอ้นี่ไปทิ้งซะ บอกโรงงานที่ผลิตผ้าเช็ดหน้านี่ให้ปิดกิจการด้วย ฉันไม่อยากเห็นผ้าเช็ดหน้าแบบนี้ที่ไหนในโลกนี้อีกเลย”

โนอาห์รู้สึกเหมือนตกที่นั่งลำบากขณะถามว่า “แต่คุณแจ็คสันจะว่ายังไง...”

“ทำตามที่ฉันบอก” ฟินนิคตะโกนก่อนที่โนอาห์จะพูดจบ

วิเวียนหลับไปแล้วตอนที่ฟินนิคถึงบ้าน

เมื่อคืนก่อนเธอหลับไม่สนิทขณะที่ต้องนอนร่วมเตียงกับฟินนิค เธอจึงรู้สึกเพลียทั้งวันและเข้านอนทันทีหลังจากรับประทานมื้อเย็นและล้างเนื้อล้างตัวเสร็จ

เมื่อฟินนิคเข้าห้องเขาเห็นวิเวียนนอนคุดคู้อยู่บนเตียง เธอกอดผ้าห่มแน่นและสวมชุดนอนยาวทำจากผ้าไหมที่มีซับในที่มอลลี่ซื้อให้ ไหล่บอบบางและแผ่นหลังที่มองเห็นกระดูกของเธอเผยออกมาจนหมด

ฟินนิคอดไม่ได้ที่จะทำหน้านิ่วเมื่อเห็นภาพนั้น

วิเวียนติดนิสัยนอนกอดผ้าห่มแทนที่จะใช้คลุมตัวตามปกติ บ่อยครั้งที่ชายหนุ่มต้องตื่นกลางดึกและห่มผ้าให้เธอเพราะกลัวว่าเธอจะเป็นหวัด

ทำไมมอลลี่ถึงซื้อชุดนอนบางเบาขนาดนี้ให้เธอ ไม่รู้หรือไงว่าแบบนั้นจะเป็นหวัดได้ง่ายๆ

หลังจากฟินนิคปิดประตู เขายืนขึ้นจากรถวีลแชร์และเดินไปที่ข้างเตียงของวิเวียนทำท่าจะห่มผ้าให้เธอ แต่ทันทีที่เขายืนอยู่ข้างเตียง หญิงสาวก็พลิกตัวแล้วผ้าห่มก็หลุดจากร่างเธอจนหมด