ความรักสีคราม นิยาย บท 1292

เธอใช้นิ้วสางผมที่ยุ่งเหยิง

เฮ้อ! ต่อให้จะเป็นยังไงก็ช่างมัน! อย่างน้อยนางเอกในละครก็ใช้แล้วได้ผลดีนะ!

หลังจากตัดสินใจได้แล้ว เธอก็ขยับเข้าไปนั่งลงบนตักเขาก่อนจะบุ้ยปากพลางโน้มตัวไปข้างหน้า ใช้สายตาออเซาะจ้องมองเขาและอ้อนวอนอย่างแนบชิด “คุณช่วยปล่อยเรื่องนี้ไปได้ไหมคะ? ฉันกลัวว่าฉันจะปล่อยมันไปไม่ได้!”

เสียงอ่อนหวานและท่าทางน่ารักของเธอทำเอาเขาแทบสติแตก เมื่อเธอเริ่มขยับ ร่างกายของเขาก็ตอบสนองตาม

เขาจ้องตาเธอ ทำราวกับว่าแทบรอไม่ไหวที่จะได้กลืนกินเธอ

ฟาเบียนเลียริมฝีปากพลางโน้มตัวไปข้างหน้าพยายามจะจูบเธอ

เสียดายที่ทำไม่สำเร็จเพราะสองนิ้วเรียวหยุดริมฝีปากของเขาเอาไว้ตอนที่อยู่ห่างจากเธอไปเพียงไม่กี่นิ้ว

“ชู่…ทำไมคุณไม่ลองพิจารณาเรื่องทั้งหมดดูล่ะคะแล้วดูสิว่าฉันมีผลต่อการตัดสินใจของคุณหรือเปล่า? ระหว่างนี้เราก็ดื่มด่ำไปกับการมีกันและกันอยู่เคียงข้างแบบค่อยเป็นค่อยไป”

ฮันน่าเขินอายเล็กน้อย เธอเลียนแบบบทละครน้ำเน่าสองสามเรื่องที่เคยดู ตัวละครในละครน้ำเน่าพวกนี้ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วหรอ?

ฟาเบียนก็ทำตัวไม่ถูกทันที หมายความว่าไงที่บอกว่าค่อยเป็นค่อยไป? ไม่มีทางซะหรอก โอเคนะ?

“คุณสัญญากับฉันได้ไหม?”

ฮันน่าเลิกคิ้วพลางใช้นิ้วลูบไล้ไปตามใบหน้าของเขาตั้งแต่แก้มไปจนถึงคอลามลงมายังอก

“ได้สิ”

ท่าทางชวนหลงใหลของเธอทำให้เขาไม่สามารถระงับความรู้สึกที่ถูกกระตุ้นได้อีกต่อไป พูดง่ายๆ ก็คือ เขารอที่จะให้เธอมาอยู่ด้านล่างแทบไม่ไหว

หลังจากตอบรับคำขอของเธอแล้ว เขาก็โอบแขนรอบตัวเธอ ส่วนเธอก็เล่นไปตามน้ำโดยการนอนทับตัวเขา

ฉันว่ามันต้องมีเหตุผลที่วิธีนี้เป็นวิธีเกลี้ยกล่อมผู้ชายที่ใช้บ่อยที่สุดในละครน้ำเน่าใช่ไหม ฮะ?