ความรักสีคราม นิยาย บท 1317

ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น ชายคนหนึ่งถอยกลับเข้าไปในหมู่ฝูงชนและลอบมองแม็กซิมัสขณะกระซิบกระซาบกับคนข้างๆ “มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นที่นี่? ปล้นเหรอ?”

“ชู่ววว เบาหน่อย! พวกนั้นอาจเปิดฉากยิงก็ได้!”

แน่นอนว่าแม็กซิมัสไม่ใช่คนโง่ เขาตะโกนด้วยเสียงดังและห้วนใส่ฝูงชนที่กำลังถอยกรูด “เงียบนะ พวกคุณทุกคนนั่นแหละ!”

เขารอจนทุกคนหยุดยืนนิ่งและมองมาที่เขาเป็นตาเดียว “พวกเราคือตำรวจลับ มีผู้ร้ายที่กำลังหลบหนีอยู่ในกลุ่มพวกคุณ!”

ที่เขาพูดแบบนั้นก็เพื่อลดความหวาดกลัวและตื่นตระหนก จะได้ควบคุมฝูงชนให้อยู่ในความสงบเรียบร้อย ซึ่งก็ดูเหมือนจะได้ผล เพราะผู้คนเริ่มสงบสติอารมณ์ได้เมื่อรู้ว่าตัวเองปลอดภัย

“ถ้างั้นก็แค่จับคนคนเดียวสินะ ให้ตายสิ! พวกคุณทำฉันกลัวแทบตาย! ฉันนึกว่าเกิดการปล้น!”

“อะไรกันนี่? ผมต้องสูญเสียรายได้มหาศาลเพราะไอ้ฉากโลดโผนกระจอกงอกง่อยของคุณ! ผมเป็นผู้เสียภาษีรายใหญ่ เข้าใจนะ? พวกคุณรู้บ้างไหมว่าแต่ละปีผมต้องเสียภาษีเท่าไหร่? คุณมาจากสถานีตำรวจไหน? ผมจะทำเรื่องร้องเรียน!”

“ใช่ ผมด้วย! ผมทำงานให้รัฐบาล!”

ฝูงชนลุกฮือขึ้นอีกครั้งและขู่จะร้องเรียนเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายเป็นตำรวจ

แม็กซิมัสยิงปืนขึ้นฟ้าอีกชุดให้ทุกคนเงียบ เขาตะโกน “หุบปากและกลับไปที่รถของคุณ! ถ้าผ่านการตรวจค้นแล้วก็ไปได้”