“ได้ครับ” บ็อบตอบและพูดคุยกับแดเรียสเล็กน้อยก่อนออกมาจากห้อง อย่างน้อยปัญหานี้ก็มีคนดูแลต่อแล้วเขารู้สึกโล่งอก แต่ก็แปลกอยู่ที่วันนี้นโปเลียนจิ๋วที่ชอบตะคอกใส่ทุกคนทุกครั้งที่มีโอกาสกลับตกปากรับคำเขาง่ายเหลือเกินในวันนี้
แดเรียสยิ้มเยาะหลังจากบ็อบเดินออกไปจากห้องและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาอีเวตต์ “นี่พี่เองนะ เรียบร้อยแล้วเธอรอดูได้เลย” แดเรียส วันเดอร์ คือลูกพี่ลูกน้องของอีเวตต์และเขาไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของบ็อบอยู่แล้ว
“เฮ้ นายใจลอยไปไหนน่ะ?” เฮเลนตบไหล่ของวินสันเมื่อเห็นว่าเขากำลังใจลอย
เจสันกระโดดด้วยความตกใจทำให้เธออดขำไม่ได้ “ฉันใจลอย เพราะไม่อยากจ้องหน้าตาอันขี้เหร่ของเธอ จนอ้วกน่ะสิ” เขาเอ่ยตอบ
“นายจะบอกว่าฉันขี้เหร่เหรอ? เกินไปแล้วนะ! ฉันน่ะสวยราวกับนางฟ้ารู้หรือเปล่า? นายควรภูมิใจที่มีฉันเป็นเพื่อนนะ” เธอทำหน้ามุ่ยและพึมพำกับตัวเอง
“พูดจริงเหรอ? ไม่ล่ะ ขอบคุณ”
ฮันน่าจอดรถของเธอแล้วดินมาหาพวกเขาและบอกกับฟาเบียนอย่างเขินอายว่า “ทำไมคุณถึงมาด้วยได้ล่ะเนี่ย?”
“ฟังเหมือนกับคุณไม่อยากให้ผมมาเลยนะ” เขายิ้มให้เธอ
“ฉันคิดว่าคุณน่าจะกำลังยุ่ง ก็เลย” เธอเอ่ยตอบเขา
เขายิ้มออกมาอย่างสดใสและมองเธอด้วยความสนใจ “คุณสำคัญกว่าอะไร คุณก็รู้นี่”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ความรักสีคราม