“ก็แค่เกมหมากล้อมทำไมนายต้องทำให้มันเป็นปรัชญาการใช้ชีวิตด้วยล่ะ?”
ฟาเบียนยิ้มและเดินไปหาเจสัน “ไปดูทีวีกันเถอะ” เขาตบไหล่เจสันเบาๆ
ตอนนั้นเองที่ฮันน่าและเฮเลนกลับมาพร้อมวัตถุดิบทำพิซซ่า พวกเธอเห็นว่าฟาเบียนกำลังยิ้มแย้ม “คนบางคนดูมีความสุขนะ”
เขาเดินมาช่วยพวกเธอถือถุงและยิ้มให้ “คุณได้ของมาเยอะแยะเลย”
ฮันน่าเริ่มชินที่เขาคอยดูแลเธอแล้ว “งั้นเหรอ?”
เจสันนั่งอยู่บนโซฟาและกำลังจ้องหน้าเฮเลน “ฉันพนันว่าเธอคงกินของที่อยู่ตรงนี้ได้เกินครึ่ง จอมตะกละ อย่างกับหมู”
“นายเรียกใครว่าหมู หา?” เฮเลนไม่ปฏิเสธความจริงที่ว่าเธอเป็นคนซื้อที่ของมาเยอะแยะ และเจสันก็พูดถูก
“ฉันไง” เขาเปิดทีวีด้วยรีโมตและนั่งดูรายการ
“ทำไมนาย” เธอชี้หน้าเขาด้วยความโกรธแต่ไม่สามารถตอบโต้ได้ เธอซื้ออาหารมาเยอะจริงๆ แต่ก็คิดว่าฮันน่ากับฟามเบียนจะช่วยกินได้จนหมดถ้าเธออิ่มแล้ว
“เอาละ เฮเลน มาทำพิซซ่ากันเถอะ” ฮันน่าทำให้น้องสาวของเธอสงบลง เธอรู้จักเจสันดีแม้เขาจะปากร้ายแต่ก็เป็นห่วงเฮเลนมาก
ชายหนุ่มในชุดสูทและเน็กไทยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของลีน่าในห้องทำงานของเธอ “ทุกอย่างราบรื่นดี พนักงานส่วนใหญ่อยู่ข้างเรา แต่”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ความรักสีคราม