ความรักสีคราม นิยาย บท 138

วิเวียนรู้สึกว่าเธอค่อยๆ ตระหนักรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ด้วยตัวเอง ตอนนี้เธอค่อนข้างเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว แต่เธอก็ยังไม่กล้าเผชิญหน้ากับมัน

เนื่องจากตอนนี้เขากำลังอยู่ในอารมณ์โกรธ เขาจึงไม่ได้สังเกตว่าดวงตาของวิเวียนแดงก่ำและการมองเห็นค่อนข้างเลื่อนลอย

ทันทีที่เขาเห็นอาการของวิเวียน ความตื่นตระหนกเพิ่มมากขึ้นในตัวเขา เขาพาเธอกลับขึ้นไปบนเตียงและโบกมือไปมาตรงหน้าเธอ

วิเวียนขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันไม่ได้ตาบอด ฉันยังมองเห็นอยู่ มันแค่ไม่ค่อยชัดนิดหน่อย

“ตามัวเหรอ” เสียงของฟินนิคอ่อนลง “บ้าจัง ทำไมคุณไม่บอกหมอว่ามีอาการแบบนั้น”

ขณะที่พูด เขากดกริ่งเรียกหมอก่อนที่วิเวียนจะตอบโต้อะไร

ในเวลาเดียวกัน วิเวียนสังเกตว่าวันนั้นฟินนิคผลุดลุกผลุดนั่งและกระสับกระส่าย ไม่เหมือนท่าทางปกติของเขา “ฉันคิดว่ามันไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง แต่เอาเข้าจริงๆ แล้วตอนนี้มันเจ็บนิดหน่อย”

ดวงตาของเขามีความกังวลเพิ่มมากขึ้นเมื่อเขาได้ยินเธอพูดเช่นนั้น เขาลืมไปชั่วขณะว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ เขาเอามือปิดตาวิเวียนเพื่อบังคับให้เธอหลับตาลง "หลับตา เรามารอหมอกัน”

วิเวียนนอนลงบนเตียงอย่างสงบและไม่ขัดขืนการสัมผัสของเขา เธอคิดว่าตราบใดที่ฟินนิคไม่โกรธแปลว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี

ไม่นานหมอก็มาถึง หลังจากตรวจดูอาการวิเวียน หมออธิบายว่าดวงตาของเธอเพิ่งโดนควันไฟ และการใช้ยาหยอดตาจะช่วยบรรเทาอาการไม่สบายของเธอได้ หมอยังเสริมอีกว่าดวงตาของเธอแห้งกว่าปกติ ดังนั้นเธอจึงควรงดใช้ตาไปอีกสองสามวัน

วิเวียนเข้าใจคำพูดของหมอว่าหมายถึงให้เธอจำกัดการอ่านหนังสือ โทรศัพท์ และอื่นๆ แต่ฟินนิคที่จู้จี้จุกจิกขอให้หมอเตรียมผ้าปิดตาให้เธอ

“มันไม่มากเกินไปเหรอ” เธออดไม่ได้ที่จะท้วง “มันไม่ได้เป็นอะไรที่รุนแรงสักหน่อย ฉันใช้ชีวิตปกติแบบนี้ไม่ได้!”

“คุณก็ไม่ต้องใช้” ฟินนิคแสดงบุคลิกของการมีอำนาจเหนือกว่าของเขาชัดเจนกว่าปกติ เขาเอาผ้าปิดตาให้วิเวียนและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต้องการให้มีการโต้เถียงว่า “ผมจะดูแลคุณเอง”