ความรักสีคราม นิยาย บท 1415

เป็นเวลาหลายวันแล้วที่ฟาเบียนยังหาฮันน่าไม่พบ ความโหยหาเพิ่มขึ้นในตัวเขาทุกวันจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ เวลาที่ฟาเบียนหลับตาลง ภาพของฮันน่าก็จะปรากฏขึ้นหลอกหลอนในความฝันจนใจเค้าแทบแตกสลาย

“ฮันน่า คุณไปอยู่ที่ไหนกัน? ถ้าผมหาคุณไม่เจอ ผมจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ได้ยังไงโดยไม่มีคุณ?” ฟาเบียนพึมพำขณะที่นอนฟุบหน้าอยู่บนท่อนแขนของเขา

“พอไม่มีฮันน่าแล้ว สภาพของคุณเป็นได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? เกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่? คุณยังไม่ตายใช่ไหม?”

ขณะที่ฟาเบียนกำลังจมอยู่ในความเศร้าโศกของตัวเอง เสียงแหลมๆ น่ารำคาญก็ดังขึ้นอยู่ข้างๆ หูของเขา

ฟาเบียนโงหัวขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ จ้องมองไปยังเจ้าของเสียง ใครมันมาขัดจังหวะฉันตอนนี้นะ?

“คุณเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน ฟาเบียน? ถ้าฮันน่ามาเห็นแบบนี้นะ เธอไม่ยอมกลับมาแน่” เจ้าของเสียงยังพูดจาน่ารำคาญใส่ฟาเบียนที่ยังไม่ค่อยสร่างเมา

เจสันนั่นเองที่มายืนจ้องมองเค้าอยู่ห่างๆ อย่างระแวง มือของเจสันกำอยู่ในท่าที่ราวกับว่าเขาพร้อมจะต่อยฟาเบียนได้ทุกเมื่อ

“หึ เธอจะไม่กลับมา ไม่กลับมาอีกแล้ว”

ฟาเบียนหัวเราะอย่างสมเพชตัวเองก่อนจะกลับไปล้มตัวนอนแผ่หรา

เจสันรู้สึกโกรธเมื่อเห็นสภาพของฟาเบียนในตอนนี้ เกิดอะไรขึ้นกับฟาเบียนผู้เหี้ยมโหดและหลักแหลมคนนี้กันนะ เขาจะเป็นแบบนี้ไปตลอดไหมเนี่ย?

เจสันเดินเข้าไปหาฟาเบียน จับหัวของฟาเบียนขึ้นมาแล้วมองเขาอย่างเคร่งขรึม “ฟาเบียน นึกดูให้ดีว่าฮันน่าจะไปไหนได้?”

ฟาเบียนส่ายหัวและผลักเจสันออกไป ฉันจะรู้ได้ไงว่าฮันน่าไปที่ไหน ถ้าฉันรู้ ทำไมฉันยังอยู่ที่นี่กันล่ะ กินเหล้าเรอะไง?

“ลองนึกดูดีๆ สิ ผมน่ะมาลองคิดดูนะตอนที่ฮันน่าหนีไป เธอไม่ได้เอาเงินของแม่ไปสักนิดและไม่มีบัตรเครดิตในบ้านของคุณหายไปสักใบ เพราะงั้นฮันน่าน่าจะมีเงินสดติดตัวอยู่ไม่กี่พันเท่านั้น” เจสันพูดให้ฟาเบียนคิดตาม

“ฉันรู้แต่นายมาบอกฉันแบบนี้เพื่ออะไร? ฮันน่าไปแล้ว เธอจากไปแล้ว นายเข้าใจไหม?"