ความรักสีคราม นิยาย บท 1417

“ลีโอ คุณเป็นผู้ชายที่น่านับถือไม่ใช่เหรอ? คุณจะมีคนอื่นได้ยังไงตอนที่แม่ท้องอยู่? คุณมันเป็นผู้ชายแบบไหน? คุณเป็นพ่อแบบไหนกัน?”

ฮันน่าเดือดดาลด้วยความโกรธ มันไม่ยุติธรรมกับแม่ของเธอเลย ถ้าเธอเป็นแม่ เธอคงหนีไปจากครอบครัวนี้พร้อมกับลูกๆ ของเธอ ไม่สิ ก่อนที่ฉันจะไป ฉันจะสั่งสอนให้เขารู้ซะบ้าง

ลูกของฉันช่างน่ารักน่าชัง เขามีคิ้วเหมือนฉันและรูปหน้าเหมือนลีโอ เขาจะเป็นเด็กฉลาดเมื่อเขาโตขึ้น ลีโอตื่นเต้นมากและตั้งชื่อให้ลูกชายว่า—วินสัน

เมื่ออ่านจบ ฮันน่าก็ลงความเห็นว่ามันถูกต้อง บันทึกนั้นเป็นตอนที่วินสันเกิด

เมื่อฮันน่าอ่านต่อ ความโกรธก็ระเบิดขึ้นในตัวเธออีกครั้ง เธอกัดฟันพูด “คุณนี่ ไม่ใช่แบบอย่างที่ดีเลยใช่ไหม ลีโอ? ดีใจนะที่ไม่เคยยอมรับว่าคุณเป็นพ่อของฉัน คุณใจร้ายมาก! แม่ของฉันร่วมทุกข์ร่วมสุขกับคุณมาตลอด คุณกล้าทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง?”

บนหน้ากระดาษสีเหลืองนั้นมีบันทึกไว้ว่าวันนี้ฉันไม่อยู่บ้าน ฉันพาฮันน่าออกมาข้างนอก ลีโอพาผู้หญิงคนหนึ่งกลับเข้ามาในบ้าน คงจะดีกว่าถ้าฉันไม่เจอเธอเข้า หลังจากนี้ฉันจะคุยกับลีโอ ฉันหวังว่าสิ่งต่างๆ จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ฉันอยากให้ฮันน่าและวินสันมีครอบครัวที่มีความสุข

ฮันน่าจะไม่โกรธได้อย่างไรหลังจากอ่านบันทึกนั้น? เมื่อตระหนักได้ว่าความโกรธของเธอเริ่มควบคุมไม่ได้ เธอจึงพยายามทำให้ตัวเองสงบลงอย่างดีที่สุด

ฮันน่าใช้เวลานานเหมือนกันก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ไหม่และเริ่มอ่านไดอารี่อีกครั้ง

ฉันได้คุยกับลีโอแล้วและฉันรู้ว่าเขาต้องการอะไร เขาไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนนั้นจากไป สำหรับลูกๆ ฉันก็ทิ้งไม่ได้เช่นกัน ฉันหวังว่าลีโอจะกลับมามีสติในเร็ววัน

ผู้หญิงคนนั้นจะบังคับให้ฉันเซ็นใบหย่าต่อหน้าลีโอได้ยังไง? ลูกๆ ของฉันยังเด็กอยู่เลย ฉันปล่อยให้พวกเขาสูญเสียพ่อไปตอนนี้ไม่ได้ ฉันจบลงด้วยการควบคุมอารมณ์ไว้ สำหรับความผิดหวังของฉัน ลีโอไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เหมือนว่าความรักของเรามันไม่มีอะไรเหลือแล้ว

เมื่อฮันน่าพลิกไปหน้าถัดไป เธอก็รู้สึกว่ากระดาษหน้านั้นดูแตกต่างออกไปจากหน้าอื่นๆ มันยับยู่ยี่และดูเหมือนว่าครั้งหนึ่งเคยถูกทำให้ชื้น มีถ้อยคำเพียงไม่กี่คำอยู่บนนั้น แต่คราบน้ำตายังคงทิ้งร่องรอยอยู่เกือบทั้งหน้า