ความรักสีคราม นิยาย บท 1515

คำพูดนั้นทำให้คาร์ลมีโอกาสได้กลับไปคิดไตร่ตรอง และโจอันเองก็ไม่ต้องมาเสียเวลาด้วย พูดอีกอย่างก็คือเป็นการตัดสินใจที่ทั้งสองคนได้ประโยชน์

“โอเค ผมจะติดต่อมาหลังจากตัดสินใจแล้ว ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ไม่คิดเลยว่ามันจะซับซ้อนขนาดนี้ ผมขอโทษจากใจจริงที่ทำให้คุณเสียเวลา คุณโจอัน” เขารีบเห็นด้วยทันที

ที่จริงแล้วเขาก็เริ่มคิดไม่ตกว่าควรจะโกหกต่อไปอย่างไร เมื่อได้ยินข้อเสนอของโจอันเขาจึงรีบคว้าโอกาสเพื่อเลี่ยงการเผยไต๋ของตนเองเอาไว้

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นลูกค้าของเรา และนี่เป็นงานของฉันอยู่แล้ว” เธอเอ่ยตอบ “ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราพอแค่นี้ก่อนนะคะ คุณเจฟเฟอร์สัน ฉันมีธุระอื่นที่ต้องทำอีก ดังนั้นฉันขอตัวก่อนค่ะ”

“ได้เลย คุณโจอัน ผมก็จะขอตัวเหมือนกัน คุณจะให้ผมไปส่งไหม?” เขาเล่นมุก

“ขอบคุณค่ะ แต่เดี๋ยวฉันเรียกรถกลับเองค่ะ” เธอปฏิเสธพร้อมยิ้มขอโทษทันที

“ไม่เป็นไร งั้นเดินไปด้วยกันเถอะ ผมจะช่วยคุณเรียกรถแท็กซี่”

เขาทำท่าให้เธอก้าวออกจากคาเฟ่ไปก่อน

“โอเค ขอบคุณค่ะ”

เมื่อยืนอยู่ริมถนนทั้งสองก็คุยสัพเพเหระไปเรื่อยๆ

โจอันเริ่มกังวลขึ้นเรื่อยๆ เพราะเหมือนว่าวันนี้จะไม่ค่อยมีรถแท็กซี่ผ่านไปมาและคันที่ผ่านมาก็ดันมีผู้โดยสารนั่งอยู่แล้ว

“ระวัง!” คาร์ลตะโกนพร้อมดึงเธอไปข้างๆ

ทันใดนั้นรถคันหนึ่งก็แล่นผ่านที่ที่เธอเคยยืนเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว

แม้เธอจะล้มลงไปกับพื้นเพราะแรงดึงของเขา แต่เธอก็ปลอดภัย

ทว่าเขาไม่ได้โชคดีแบบเธอ แม้ว่ารถจะไม่ได้ชนเข้าอย่างจัง แต่รถก็เฉี่ยวเขาจนกระเด็นออกไปสองสามหลาจากที่ที่เขาเคยยืน

โจอันยังนั่งอยู่บนพื้นและหวาดผวากับสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้าเธอถูกรถชนล่ะก็นึกภาพไม่ออกเลยว่าจะเป็นอย่างไร

จากนั้นสติของเธอจึงค่อยๆ กลับมา คุณคอรีเป็นอย่างไรบ้าง?