ความรักสีคราม นิยาย บท 1542

แลร์รี่แอบสังเกตคนขับอย่างเงียบๆ และไม่สามารถสลัดความรู้สึกที่ว่าคนขับคนนี้มีบางอย่างผิดปกติออกไปได้

คนขับนั้นขับรถช้ามากแต่มันก็มืดอยู่แล้วแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรสำหรับแลร์รี่และโจอันเลย

“คุณเป็นคนแถวนี้เหรอครับ?” แลร์รี่เอ่ยถาม

“ไม่ใช่ครับ แต่ลูกสาวของผมเรียนที่นี่ ผมกับภรรยาเลยย้ายมาอยู่ที่เมืองนี้ด้วย แต่ผมหางานอื่นไม่ได้เลยมาขับแท็กซี่ครับ”

เสียงของคนขับแทบจะเหมือนเสียงกระซิบแต่กลับให้ความรู้สึกอึดอัดใจ

“ไม่แปลกที่คุณดูไม่เหมือนคนพื้นที่เลย” แลร์รี่ออกความเห็น

แหม แหม…เขาคงอยู่ในวงการมือสังหารก่อนจะมาขับรถแท็กซี่สินะ

ยังไงซะเขาก็คุ้นเคยกับออร่าที่คนขับเปล่งออกมาอยู่แล้ว คนที่เคยผจญอันตรายและประสบการณ์ใกล้ตายเท่านั้นที่จะมีออร่าแบบนี้

เขาคุ้นเคยกับออร่าแบบนี้เพราะเขาก็เคยมีออร่าแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เมื่อเวลาผ่านไปหรือให้พูดตรงๆ ก็คือการเปลี่ยนแปลงแวดวงสังคมทำให้เขาจำเป็นต้องซ่อนมันเอาไว้

เดี๋ยวนะ!

ทันใดนั้นเขาก็ตกใจกับความคิดของตนเอง คนขับแท็กซี่คนนี้เป็นมือสังหารนี่!

สัญชาตญาณไม่เคยผิดแถมคนขับยังมีลักษณะทั้งหมดที่มือสังหารมีด้วย เช่น เรียบง่าย ปิดบังตัวตน และออร่าการฆ่าที่แผ่ออกมาจางๆ

เป้าหมายของเขาคือฉันกับโจอัน หรือว่าเขาเคยเป็นมือสังหารที่วางมือไปเมื่อนานมาแล้วกันแน่นะ? เขาครุ่นคิดในใจ

อย่างไรก็ตามเขายังคงต้องระแวงระวังตัวอยู่

“คุณคิดอะไรอยู่น่ะ แลร์รี่?” โจอันเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเขานั่งเหม่อลอย

“ไม่มีอะไรหรอก ผมเพิ่งนึกอะไรออกไว้จะบอกคุณเมื่อกลับถึงโรงแรมแล้วนะ” เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม

เขาแสร้งทำใบหน้าเมินเฉยแต่ภายในใจกลับตึงเครียดมาพักใหญ่แล้ว

“โอเค เราน่าจะถึงโรงแรมเร็วๆ นี้ ใช่ไหมคะ?” เธอเอ่ยถาม

ที่จริงพวกเขาควรถึงโรงแรมแล้วด้วยซ้ำ

“ใช่ เราจะถึงโรงแรมเร็วๆ นี้แหละ”

แลร์รี่มองไปรอบๆ แต่พบว่าเขาไม่เคยเห็นสถานที่นี้มาก่อน