ความรักสีคราม นิยาย บท 1572

"สุดยอดเลยแคสเปี้ยน สาวๆ ทุกคนที่อยู่ข้างนอกคงได้หลงนายหัวปักหัวปำแน่ๆ"

แลร์รี่มั่นใจมาก

แคสเปี้ยนไม่สนใจแลร์รี่พร้อมกับถอนหายใจออกมา "หัวหน้า ผมไปได้รึยังครับ?"

"ได้สิ นายไปได้เลย ไม่มีใครมาขวางนายหรอก"

แคสเปี้ยนทำฮึดฮัดในลำคออย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะส่งเสียงออกมา

"งั้นผมไปก่อนนะครับ"

เขารีบลุกและออกไปทันที

"อย่าลืมงานวันพรุ่งนี้ล่ะ ถ้าล้มเหลวนายโดนฉันสวดแน่” แลร์รี่เตือน

"ครับ"

แคสเปี้ยนตอบด้วยความหงุดหงิด

เขากังวัลว่าจะเป็นบ้าไปซะก่อนถ้าอยู่ต่อ

"แลร์รี่ แคสเปี้ยนดูไม่โอเคเลยนะคะ เขาโกรธรึเปล่า?" โจอันถาม

"เป็นไปไม่ได้หรอก แคสเปี้ยนไม่ใช่คนใจแคบขนาดนั้น พรุ่งนี้เขาจะต้องขอบคุณผมด้วยซ้ำถ้าทุกอย่างมันไปได้สวย" แลร์รี่ตอบ "เรามาดูกันเถอะว่ามันจะเป็นยังไง"

ในวันต่อมา แคสเปี้ยนก็มาที่ร้านอาหารโดยที่เขาก็ไม่ได้อยากมาแต่เพราะว่ามันเป็นคำสั่งของแลร์รี่

เขานั่งลงและคอยอย่างอดทนเพื่อรอให้คู่เดทของเขามาถึง

แคสเปี้ยนคิดว่าเขาจะพูดกับเธอคนนั้นสักพักแล้วค่อยลุกออกไป และวิธีนี้ก็จะทำให้งานของเขาเสร็จลุล่วงและเขาก็จะได้หลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจนี่ได้สักที

ห้านาทีดูเหมือนมันจะนานไปสำหรับแคสเปี้ยน ในขณะที่ความอดทนของเขาเริ่มลดน้อยลง ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกเหมือนว่ามีใครบางคนเดินตรงมาหาเขา

"ในที่สุดเธอก็มาสักที"

แคสเปี้ยนหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความประหม่าจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นช้าๆ

เขาตกตะลึงเมื่อเห็นว่าใครที่เป็นคู่เดทของเขา เธอเป็นผู้หญิงน่ารักคนนั้นที่ฉันเจอตอนที่ไปทริปธุรกิจนี่นา

อีกฝ่ายก็ดูตกใจมากเช่นกันที่ได้เห็นแคสเปี้ยน

"ทำไมคุณมาอยู่นี่ล่ะ?"

พวกเขาพูดออกมาพร้อมกันด้วยสีหน้าที่เขินอาย

"แคสเปี้ยน เป็นชื่อที่ไม่เหมือนใครดีนะคะ"

แนนซี่พูดชื่อเขาซ้ำราวกับเป็นการจดจำชื่อของเขาไว้

"ผู้บัญชาการมอบชื่อนี้ให้ผมตอนอยู่ในกองทัพน่ะครับ"

แนนซี่ ชื่อนี้เหมาะกับเธอดีนะ

"คุณเคยเป็นทหารหรอคะ?"

"ครับ ผมอยู่หน่วยรบพิเศษมาประมาณสองสามปีน่ะครับ"

"ว้าว ฉันชอบทหารมากเลยค่ะ เล่าเรื่องตอนที่คุณเป็นทหารให้ฉันฟังได้มั้ยคะ"

"ได้สิครับ คุณอยากรู้เรื่องอะไรล่ะ?"

"เริ่มจากจุดเริ่มต้นตอนที่คุณเข้าร่วมกับกองทัพครั้งแรกค่ะ"

พวกเขาสนิทกันทันทีราวกับเพื่อนที่ห่างหายกันมานาน

และเมื่อเวลาผ่านไปความสนใจที่พวกเขามีต่อกันก็เพิ่มมากขึ้น