ความรักสีคราม นิยาย บท 1573

"ว้าว คุณเจ๊งสุดๆ ไปเลย!" แนนซี่มองเขาด้วยความชื่นชม

"ผมเทียบกับผู้บัญชาการไม่ได้หรอกครับ เขาเป็นทหารที่เก่งที่สุดที่ผมเคยเจอมาเลย"

แคสเปี้ยนพูดอย่างถ่อมตัวแม้ว่าเขาดีใจกับคำชมของแนนซี่ก็ตาม

"คุณเอาแต่พูดถึงผู้บัญชาการของคุณตลอดเลย เขาเก่งขนาดนั้นเลยหรอคะ? ฉันว่าคุณเก่งจะตายไป อ่อใช่? ทำไมคุณถึงยอมมานัดบอดคะ? ครอบครัวคุณก็บังคับมาเหมือนกันหรอ?"

แนนซี่อยากรู้เรื่องของแคสเปี้ยนมาก เพราะมันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ เลย

"ถ้ามีโอกาสในอนาคตผมจะแนะนำหัวหน้าของผมให้รู้จักนะครับ" แคสเปี้ยนยิ้ม "ผมไม่ได้ถูกครอบครัวบังคับให้มาหรอก แต่หัวหน้าผมเขาบังคับมา เขาอยากจะแนะนำผู้หญิงสักคนให้ผมรู้จักน่ะ"

แคสเปี้ยนเริ่มรู้สึกอยากจะมีแฟนขึ้นมาในขณะที่เขามองไปที่หญิงสาวผู้น่ารักตรงหน้าเขา

"เป็นอย่างนี้นี่เอง หัวหน้าคุณใส่ใจคุณจังเลยนะคะ" แนนซี่ตอบไปอย่างซื่อๆ

"ว่าแต่ว่า ครอบครัวคุณบังคับให้คุณมาหรอครับ? คุณอยู่ที่ยาร์ทรานนี่ตอนที่เราเจอกัน คุณมาจากที่ไหนหรอครับ?"

แคสเปี้ยนรู้สึกว่ามันไม่สมควรที่จะถามคำถามออกไปรวดเดียว เขาเลยรีบพูดออกไปอีกว่า "ถ้าไม่สะดวกคุณไม่ต้องบอกผมก็ได้นะครับ ผมอาจจะถามมากไป"

"ฉันมาจากมาร์ชิงฟิวค่ะ ฉันไปยาร์ทรานเพราะว่าฉันได้ยินมาว่าดอกซากุระที่นั่นสวยมากก็เลยอยากไปดูน่ะค่ะ"

ช่วงเวลาที่พวกเขาใช้เวลาร่วมกันค่อยๆ ล่วงเลยผ่านไป

"ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว ฉันต้องกลับบ้านแล้วล่ะค่ะ ดีใจที่ได้เจอคุณนะคะ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะคะ"

แนนซี่ส่งยิ้มหวานให้แคสเปี้ยน

"ครับ ไว้เจอกันอีกนะครับ"

ในตอนนั้นแคสเปี้ยนก็รู้สึกลังเลที่จะปล่อยเธอไป แต่เขาก็อายเกินกว่าจะขอให้เธออยู่ต่อ

"ค่ะ ฉันไปก่อนนะคะ บ๊ายบายค่ะ"

แนนซี่บอกลาด้วยท่าทางที่ลังเลเล็กน้อย