ความรักสีคราม นิยาย บท 159

สายตาของราเชลดูเลิกลั่กเมื่อรู้ว่าลูกสาวของเธอมีความรู้สึกที่มีต่อฟินนิค

เมื่อรู้ดีว่าในอดีตวิเวียนเคยผ่านประสบการณ์ที่แสนสาหัสมาพอสมควร ทั้งหมดที่เธอต้องการสำหรับวิเวียนคือผู้ชายที่พึ่งพาได้ซึ่งรู้จักเธอเป็นอย่างดี ปฏิบัติต่อเธออย่างสุภาพ และรักเธอสุดหัวใจ

อย่างไรก็ตามฟินนิค เป็นคนที่เหมาะสมที่จะนำความสุขมาสู่ชีวิตของเธอหรือเปล่า?

การพยายามกลมกลืนกับโลกของคนรวยเป็นเรื่องที่พูดง่ายกว่าทำ

ฟินนิคจะกลายเป็นคนที่มีใจโลเลในความสัมพันธ์หรือไม่ ความสัมพันธ์ของเขากับวิเวียนสามารถต้านทานความท้าทายและอุปสรรคทั้งหมดที่รออยู่ข้างหน้าได้ไหม

วิเวียนรู้ดีถึงความสงสัยของแม่ของเธอที่มีต่อความสัมพันธ์ของพวกเขา เธอพยายามเกลี้ยกล่อมแม่ของเธอด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “แม่ที่รักของหนู ก่อนหน้านี้ฟินนิคเสี่ยงชีวิตหลายครั้งเพื่อปกป้องหนู หนูรักเขาจริงๆ และหนูเชื่อว่าเขาเป็นคนที่ใช่สำหรับหนู เพราะฉะนั้นอย่าเป็นห่วงหนูเลย

เมื่อราเชลเห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขบนใบหน้าของลูกสาวของเธอ ในที่สุดเธอก็ยอมถอยออกมา

“เพราะลูกแต่งงานกับเขา แม่เดาว่าสิ่งที่ถูกต้องคือการใช้ชีวิตกับเขาให้มีความสุขที่สุด เมื่อลูกมีความสุขแม่ก็มีความสุขไปด้วย”

วิเวียนโอบแขนของเธอไว้กับแม่ของเธอ วิเวียนพูดอย่างเขินอาย “แม่ หนูรู้ว่าแม่คือคนที่รักหนูมากที่สุด และแม่น่าจะรู้ว่าแม่เป็นคนที่มีค่าที่สุดในชีวิตของหนู อย่าได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องของหนูเลย เพราะหนูดูแลตัวเองได้ค่ะ”

“เด็กขี้แง” ดวงตาของราเชลเป็นประกายด้วยน้ำตาเมื่อเธอพูดแบบนั้น

เมื่อฟินนิคกลับมาพร้อมกับอาหาร เขาก็เห็นภาพที่อบอุ่นใจนี้โดยบังเอิญ เขาใจแข็งนั่งลงข้างประตูเพื่อไม่ให้รบกวนช่วงเวลาของพวกเขา

ด้วยควาพึงพอใจในการกระทำที่มีเหตุผลของเขา ท่าทีของราเชลก็อ่อนลงอย่างมาก เธอยื่นมือไปหาเขาอย่างน่าประหลาดใจและชวนเขามาคุยด้วยกัน “ฟินนิค มานี่หน่อย ฉันมีอะไรจะบอกคุณ”

“ฟินนิค” เธอเน้นทุกคำในประโยคเพื่อแสดงให้เห็นว่าคำพูดของเธอจริงจังเช่นไร “วิเวียนเป็นลูกสาวคนเดียวของฉัน และตอนที่เธออยู่กับฉัน นั้น เธอผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมามาก ดังนั้นทั้งหมดที่ฉันต้องการสำหรับเธอคือผู้ชายที่ดีและรู้วิธีดูแลเธออย่างดี ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะร่ำรวยหรือไม่ก็ตาม เพราะเธอบอกกับฉันว่าคุณคือคุณคือคนรักของเธอ ฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฝากฝังให้คุณทำให้เธอมีความสุข ”

ฟินนิคหันไปมองวิเวียนด้วยแววตาประหลาดใจ

เขารู้ว่าวิเวียนต้องบอกแม่ของเธอถึงบางสิ่งที่ทำให้แม่ของเธอเปลี่ยนทัศนคติอย่างทันทีทันใด

เขายังคงจำช่วงเวลาที่วิเวียนยืนยันกับแม่ของเธอว่าเธอไม่มีความรู้สึกกับเขา และการแต่งงานของพวกเขาเป็นเพียงในนามเท่านั้น

ดังนั้นที่ราเชลกำลังปฏิบัติต่อผมอย่างเป็นมิตรเพราะวิเวียนสารภาพกับเธอ วิเวียนบอกว่าเธออยากจะใช้ชีวิตที่เหลือกับผมมากแค่ไหนอย่างนั้นเหรอ

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นั้น กล้ามเนื้อที่เกร็งบนใบหน้าของเขาก็คลายตัวลงอย่างมาก

สิ่งนี้ช่างสมบูรณ์แบบ

ในที่สุดเธอก็เต็มใจที่จะยอมรับว่าผมเป็นสามีของเธออย่างนั้นเหรอ

ด้วยความคิดนั้น เขามองขึ้นไปที่ราเชลและประกาศด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ที่แต่งแต้มด้วยความเคร่งขรึมว่า “คุณนายวิลเลียม โปรดวางใจว่าในอนาคตผมจะดูแลวิเวียนเป็นอย่างดี”

แม้ว่าเขาจะพูดไม่ชัด แต่เขามีความตั้งใจอย่างที่เขาพูดในทุกๆ คำและจะปฏิบัติตามสัญญาของเขาอย่างแน่นอน

ราเชลซึ่งรู้สึกประทับใจกับความจริงใจของเขา แล้วพยักหน้าให้เขาอย่างเห็นด้วย

ท้ายที่สุดความตึงเครียดระหว่างทั้งสามก็คลี่คลายลงอย่างมาก เมื่อรู้ว่าแม่ของเธอเป็นคนที่รู้สึกสบายใจเมื่ออยู่คนเดียวโดยไม่มีคนอื่น วิเวียนก็ออกไปกับฟินนิคหลังรับประทานอาหาร

รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของราเชลขณะมองดูแผ่นหลังของวิเวียนตอนที่เธอเดินออกไป

อันที่จริงเธอคิดว่าตัวเองโชคดีจริงๆ ที่มีลูกสาวที่กตัญญูแบบวิเวียน

ถึงอย่างนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจที่เธอไม่ได้เป็นแม่ที่ดีพอสำหรับวิเวียน

เธอรู้ว่าเธอทำให้ลูกสาวผิดหวัง ตลอดหลายปีที่ผ่านมาความรู้สึกผิดที่มีต่อวิเวียนก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากที่รู้ความจริงเบื้องหลังทุกอย่างแล้ว วิเวียนยังจะยอมรับฉันในฐานะแม่อยู่อีกไหม เธอจะเกลียดฉันไปจนตลอดชีวิตที่เหลือของเธอไหม

เธอประสานมือ แล้วเริ่มอธิษฐานต่อพระเจ้าเพื่อความสุขของวิเวียน ในขณะเวียนกันเธอก็อ้อนวอนขอความเมตตาจากพระองค์ และวิงวอนขอโอกาสไถ่บาปของเธอ

วิเวียน แม่ไม่เคยทำดีให้หนูอย่างเพียงพอ แต่ฉันหวังว่าหนูจะมีชีวิตที่มีความสุขและสบายใจ...

หลังจากออกจากอพาร์ตเมนต์ ฟินนิคก็ส่งวิเวียนกลับไปที่บริษัทนิตยสาร

ขณะที่เธอกำลังจะลงจากรถ เขาก็เรียกเธอ“วิเวียน”

เธอหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงของเขา ก่อนที่เธอจะได้ตอบเขา เขาคว้าข้อมือของเธอแล้วดึงเธอไปที่แขนของเขา

ชีพจรของเธอเริ่มเต้นเมื่อเธออยู่ใกล้จนเกือบจะสัมผัสถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เขามีต่อเธอ

สำหรับโนอาห์แล้ว เขาอยากจะมุดหัวของเขาไปไว้ในเสื้อของเขาให้มากที่สุด

ช่วงนี้คุณชายนอร์ตันกลายเป็นคนที่ไม่สามารถคาดเดาได้เลย เขากำลังทำเหมือนผมไม่มีตัวตนอย่างนั้นเหรอ

แม้จะรู้สึกอึดอัดเมื่อมีโนอาห์อยู่ด้วย แต่วิเวียนก็ไม่แข็งแรงพอที่จะหลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขา ในท้ายที่สุดเธอทำได้เพียงร้องขอความเห็นใจจากเขาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเพราะความเขินอาย “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ เราควรคุยกันเมื่อเรากลับถึงบ้าน”

“ขอบคุณนะวิเวียน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ลุ่มลึกและหนักแน่น