ความรักสีคราม นิยาย บท 1611

"ที่รักคะ! เลสลีหลับไปแล้วนะ ทำไมคุณไม่พาฉันไปช็อปปิงหน่อยล่ะคะ? ฉันอยากจะไปซื้อของสักหน่อยค่ะ" โจอันออดอ้อนข้อร้อง

"ให้ผมนอนต่อสักหน่อยนะ พอตื่นแล้วเดี๋ยวผมจะพาไป" แลร์รี่พึมพำออกมาจากเชื่องซึม

จากนั้นเขาก็พลิกตัวและนอนต่อ

พอโจอันเห็นว่าเขาเมินเธอ เธอก็ตัดสินใจใช้วิธีสุดท้าย

"โอ้ย อย่าดึงหูผมสิครับ! ที่รัก อย่าครับ! ผมไปก็ได้ครับ โอเคนะ?"

แลร์รี่ขอร้องเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดอันแสนสาหัสตรงใบหูขณะที่เขากำลังหลับอยู่

"ฮึ่ม! ฉันเรียกให้คุณลุก แต่คุณก็ไม่ฟัง! สมน้ำหน้า!" โจอันพูดอย่างไม่พอใจและมองด้วยความภาคภูมิใจในตัวเอง

เฮ้อ! เวรกรรม! แลร์รี่ตัดพ้อพร้อมกับถอนหายใจออกมาขณะที่เขาถูใบหูแดงๆ ของเขา จากนั้นเขาก็ยอมให้เธอลากออกไปนอกประตูอย่างไม่เต็มใจ

การช็อปปิงเป็นธรรมชาติของผู้หญิง คำพูดนี้ไม่ผิดเลยจริงๆ

แม้ปกติแล้วเธอจะดูอ่อนแอและบอบบาง แต่โจอันก็จะเปลี่ยนไปทันที่ที่เธอได้ช็อปปิง นี่ก็ผ่านมาสามชั่วโมงแล้ว แต่เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลย แถมยังดูมีพลังล้นเหลือมากขึ้นไปอีกด้วย

"ที่รัก ก่อนที่เราจะแต่งงานกันผมไม่ยักจะรู้ว่าคุณชอบช็อปปิงด้วย" แลร์รี่พูดพร้อมกับถอนหายใจออกมา

"นั่นก็เพราะว่าตอนนั้นฉันไม่มีเวลาค่ะ หลังจากผ่านเรื่องราวมามากมาย ตอนนั้นฉันไม่มีอารมณ์จะมาช็อปปิงเลยจริงๆ อีกอย่างคุณเองก็ไม่มีเวลาให้ฉันด้วย จากนั้นฉันก็ท้อง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมาช็อปปิงทั้งๆ ที่พุงยื่นออกมา แต่ตอนนี้ฉันมาซื้อของได้บ่อยๆ แล้วค่ะ!"

สายตาของโจอันกวาดมองไปรอบๆ อย่างตื่นเต้น ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่พอ

พอได้ยินแบบนั้นแลร์รี่ก็แทบจะทรุดตัวลง ครั้งสองครั้งมันก็ได้นะ แต่ถ้าบ่อยขนาดนี้ก็ไม่ไหว!

แต่ว่าโจอันยังสนุกอยู่ เขาจึงห้ามตัวเองไม่ให้ไปทำให้เธออารมณ์เสีย ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรออกไปได้แต่เดินตามเธอไปช็อปปิงอย่างเงียบๆ

พอโจอันรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย เธอก็มานั่งริมถนนกับแลร์รี่เพื่อพักผ่อนสักหน่อย

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ เธอก็เหลือบไปเห็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคยที่อยู่ตรงริมถนน

ประเด็นเรื่องศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจมันไม่สำคัญอีกแล้ว ความอยู่รอดมันเป็นปัญหาหลักที่เธอต้องเผชิญ

น่าเสียดาย แม้ว่าเธอจะต้องมายืนขายผลไม้อยู่ข้างถนน แต่เธอก็ไม่สามารถหาเลี้ยงชีพได้เลยเพราะมีเจ้าหน้าที่เทศกิจจากในเมืองเข้ามา

"ใครอนุญาตให้มาขายของตรงนี้? บอกหลายครั้งแล้วนะว่าห้ามตั้งแผงขายของข้างถนน!" เทศกิจยืนกรานอย่างจริงจังพร้อมกับจ้องหน้าเธอ

"รู้แล้วค่ะ! ฉันจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ!" กาเบรียลล่ารีบตอบกลับด้วยความตื่นตระหนก

เธอเคยเป็นคนที่ไม่กลัวใคร แต่ตอนนี้เธอกลัวเทศกิจมากๆ

"เฮอะ! เธอก็พูดแบบนี้ตลอด ฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะจำหรอก ฉันคงจะต้องสั่งสอนเธอสักหน่อยแล้วล่ะ!"

แม้ว่ากาเบรียลล่าจะมีท้องโตและสีหน้าที่ดูหดหู่ แต่เจ้าหน้าที่กลับไม่ได้เห็นใจเธอเลยแม้แต่น้อย เขาล้มแผงขายผลไม้ของเธอทันทีด้วยสีหน้าและสายตาดูถูกดูแคลน

"ไม่จำนักใช่มั้ย ฮะ? ทีนี้จำได้แล้วรึยัง? อย่าให้เห็นนะว่ามาตั้งแผงขายของข้างถนนอีก ไม่งั้นฉันจะคว่ำให้ราบทันทีเลย!" เจ้าหน้าวางท่าอวดดี