ความรักสีคราม นิยาย บท 1612

"อย่านะคะ ขอร้องล่ะค่ะ!"

จากนั้นกาเบรียลล่าก็รีบคุกเข่าลงและหยิบผลไม้ที่จัดกระจายไปทั่วขึ้นมา

ตรงกันข้ามกับเทศกิจที่ไม่ได้สนใจกับคำขอร้องอ้อนวอนของเธอเลย เขาแค่จ้องมองเธอและเดินจากไป

กาเบรียลล่าคุกเข่าลงกับพื้นและหลั่งน้ำตาออกมาอย่างหมดหนทาง

ทำไมกันล่ะ? ทำไมถึงยังมีคนมาหาเรื่องฉันทั้งๆ ที่ฉันลำบากมากขนาดนี้? ฉันก็แค่อยากจะมีชีวิตรอดและดูแลลูกในท้องให้ดีเท่านั้นเอง! มันเป็นแค่ความต้องการธรรมดาๆ แต่ทำไมฉันถึงทำไม่ได้ล่ะ?

ความสิ้นหวังได้ครอบงำจิตใจของเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะลูก เธอก็อยากจะไปกระโดดตึกลงมาซะให้รู้แล้วรู้รอด

แต่เธอทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะชีวิตมันต้องดำเนินต่อไป

เธอที่สงบสติลงได้แล้วก็รีบเก็บผลไม้ขึ้นมาจากพื้นต่อไปด้วยสีหน้าเจ็บใจออกมา

โจอันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดโดยตลอด ความรู้สึกมากมายหลายอย่างก่อตัวขึ้นมาเมื่อเธอเห็นภาพนั้น

อันที่จริง เธอก็สมควรที่จะได้รับผลกรรมแบบนี้หลังจากที่ทำเรื่องไม่ดีมามากมาย จริงๆแล้ว เธอไม่ได้สงสารกาเบรียลล่าเลยสักนิด แต่ว่าตอนนี้เธอมีลูกแล้ว

นี่เป็นจุดจบที่เหมาะกับเธอแล้ว แต่เด็กคนนั้นบริสุทธิ์ มันไม่สมควรที่เด็กจะต้องมาทนทุกข์ไปด้วยกันกับผู้เป็นแม่

พอคิดได้แบบนั้น เธอก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และเธอก็ตั้งใจจะใช้วิธีนี้

ในขณะเดียวกัน แลร์รี่ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ในตอนนั้นเขาจดจ่ออยู่กับสิ่งที่อยู่ในโทรศัพท์ของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นความวุ่นวายที่เกิดขึ้นใกล้ๆ เลย

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะได้เห็นมัน เขาก็คงไม่มีความเห็นอกเห็นใจใดๆ ต่อกาเบรียลล่าเลย เพราะยังไงเธอก็ไม่ควรทำเรื่องพวกนั้นเลย แต่ในเมื่อทำแล้วเธอก็ต้องรับผลจากการกระทำของตน

หากเธอไม่ได้วางแผนการร้ายและสมรู้ร่วมคิดมาหลายต่อหลายครั้ง เธอก็คงจะยังเป็นลูกสาวของผู้มีอิทธิพลและมีอำนาจมากที่สุดของตระกูลวอร์ด

ในเมื่อคิดชั่ว มันก็จะมีแต่นำความหายนะมาสู่ตัวเองเท่านั้น ท้ายที่สุดแล้วผลกรรมมันก็จะหวนกลับมาสู่ตัวเอง

"แลร์รี่ ฉันเริ่มเหนื่อยแล้ว กลับบ้านกันเถอะค่ะ" โจอันบอกกับแลร์รี่ที่อยู่ข้างๆ เธอ พร้อมกับยืดตัวอย่างเหนื่อยล้า

จากนั้นแลร์รี่ก็ละจากโทรศัพท์ และยิ้มตอบกลับไป "เหนื่อยแล้วก็กลับกันเถอะ เลสลีอาจจะตื่นแล้วก็ได้ และลูกก็คงจะไม่อยากทำให้คุณย่าต้องเหนื่อยหรอก"

"ใช่ค่ะๆ งั้นกลับกันเถอะ"

ขณะที่โจอันจับแขนของเขาไว้อย่างแนบแน่นด้วยความอิ่มอกอิ่มใจที่เอ่อล้นออกมา

ตรงข้ามกับคำพูดหนึ่งที่ว่าคนเราจะนึกถึงบางสิ่งหลังจากที่สูญเสียมันไปแล้ว เธอซาบซึ้งในสิ่งที่เธอมีอยู่ในตอนนั้น