ความรักสีคราม นิยาย บท 1622

“ใช่ ฉันกำลังบอกว่าคุณน่ะขี้เหนียว แล้วจะทำไมล่ะ?” แนนซี่แลบลิ้นเย้าแหย่

“คุ-คุณ…ถ้าหัวหน้ากับโจอันไม่อยู่ตรงนี้ล่ะก็ ผมจะจัดการคุณให้อยู่หมัดเลย…”

แคสเปี้ยนกับแนนซี่ตีกันอีกครั้ง แต่แลร์รี่กับโจอันก็เคยชินเสียแล้วและไม่ได้ใส่ใจมากนัก แลร์รี่อุ้มลูกที่กำลังนอนหลับอย่างสงบจากอ้อมแขนของโจอัน

การเดินทางลุ่มๆ ดอนๆ สิบชั่วโมงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเด็กเล็กเลย

หลังจากพาลูกน้อยไปที่ห้องนอน แลร์รี่กับโจอันก็เดินมานั่งที่โซฟา

“คืนนี้พักผ่อนให้เต็มที่เถอะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้โจอันกับฉันจะไปมหาวิทยาลัยเพื่อลงทะเบียนเรียน ดังนั้น พรุ่งนี้นายไม่ต้องไปด้วยหรอก”

“เชิญตามสบายเลยครับ ไม่ต้องห่วงพวกเรา ผมกับแนนซี่จะไปเที่ยวรอบๆ ไปทำความคุ้นเคยกับสถานที่และผู้คนแถวนี้ในไวลด์ฟิลด์สักหน่อย”

แคสเปี้ยนโอบแนนซี่ไว้ในอ้อมแขนและพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้า ส่วนแนนซี่ที่กำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดอย่างสบายๆ นั้นมีรอยยิ้มอันสดใสปรากฏบนใบหน้าเช่นกัน

ทั้งสี่คนพูดคุยกันสักพักก่อนจะแยกกันไปที่ห้องนอนของตน

มันเป็นค่ำคืนที่เงียบสงบ เช้าวันต่อมา แลร์รี่ที่ยังคงหลับลึกถูกโจอันปลุกให้ตื่น “แลร์รี่ ตื่นเร็วเข้า ต้องไปลงทะเบียนเรียนที่มหาวิทยาลัยแล้วนะ”

เธอตื่นเต้นมากเกินไป จนเมื่อคืนนี้แทบนอนไม่หลับ แต่จนถึงตอนนี้เธอยังคงกระตือรือร้นมาก

ที่เธอตื่นเต้นจนเกินไป ก็เพราะเป็นการรอคอยอันยาวนานกว่าห้าปี หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความอยากจะกลับมาเรียนต่อ

แลร์รี่ลืมตาอย่างสะลึมสะลือและเอ่ยถามว่า “กี่โมงแล้วครับ?”

“เจ็ดโมงเช้าแล้วค่ะ ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

“ลงทะเบียนเรียนเริ่มสิบโมงนะ ทำไมคุณถึงกระวนกระวายนัก?”

เขาพลิกตัวและพยายามนอนต่อ แต่เธอไม่ให้โอกาสเขาทำแบบนั้นเลย

“นานแล้วนะที่ฉันดรอปเรียนไปน่ะ ทำไมคุณไม่พาฉันไปเดินเล่นรอบๆม หาวิทยาลัยด้วยล่ะค่ะ?”

เธอจับไหล่ของเขาพร้อมกับออเซาะ

แลร์รี่จึงต้องลุกขึ้นมาจากเตียงและไปล้างหน้าล้างตาอย่างไม่มีทางเลือก หลังจากกินอาหารเช้ามื้อธรรมดาๆ ทั้งสองก็ขับรถไปยังมหาวิทยาลัยวิทยาเขตเบนนิช

เธอกระวนกระวายใจเล็กน้อย ได้กลับมาที่มหาวิทยาลัยหลังจากผ่านไปห้าปีรู้สึกเหมือนฝันเลยแฮะ