ความรักสีคราม นิยาย บท 1628

เครื่องบินสีขาวที่มีปลายทางคือมาร์ซิงฟิว บินลัดฟ้าทิ้งร่องรอยสีขาวราวกับฝีแปรงของศิลปินไว้เบื้องหลัง ที่ห้องโดยสารชั้นหนึ่ง มีชายสวมเสื้อคลุมสีดำคนหนึ่ง กำลังอ่านพาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์อย่างหน้านิ่วคิ้วขมวด

“รับอะไรดีคะ?” แอร์โฮสเตสสาวสวยเอ่ยถาม

“ชาร้อนถ้วยหนึ่งครับ”

ไม่นานชาร้อนก็ถูกเสิร์ฟ ชายคนนั้นวางหนังสือพิมพ์ลงเขามีท่าทีอ่อนโยนเหมือนเช่นเคย

ประธานบริษัทนอร์ตันคอร์ปอเรชั่นในมาร์ซิงฟิวแต่งงานกับหญิงสาวปริศนา

หลังจากผ่านไปสักครู่ ชายคนนั้นส่งข้อความในมือถือออกไปว่า: โจอัน ผมกลับมาแล้ว คุณคือคนเดียวในมาร์ซิงฟิวที่ผมรู้จัก เครื่องผมจะลงประมาณบ่ายสาม ผมหวังว่าจะได้พบคุณเมื่อเครื่องบินลงจอดนะ

ไม่กี่วินาทีถัดมาหน้าจอขอเขาก็สว่างขึ้นอีกครั้ง: ได้สิ ฉันจะรอคุณที่ทางออกแรก

โจอันไม่ได้บอกแลร์รี่เรื่องที่นัดเจอกับดัสตินเพราะเขาจะต้องขอตามไปด้วยแน่ๆ ถ้าเธอบอกเขา

ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงไม่เป็นไร แต่ว่าโจอันยังคงจำคำพูดที่ดัสตินบอกไว้ก่อนจะจากไปเมื่อหนึ่งปีก่อนได้ดี

สนามบินคนเนืองแน่นต่อให้วันหยุดใกล้เข้ามาแล้วก็ไม่ช่วยอะไร หลายคนรีบเดินทางกลับบ้านเพื่อใช้เวลาอยู่กับครอบครัว โจอันใช้เวลาสักพักกว่าจะแทรกตัวเข้าไปยังที่ที่ดัสตินเห็นเธอได้ง่าย

ทันทีที่เขาผ่านการตรวจสอบกระเป๋าเดินทาง ดัสตินเห็นรูปร่างอันงดงาม เธอเป็นเหมือนดอกไม้เล็กๆ ที่เบ่งบานในพุ่มไม้กลมกลืนกับหมู่ดอกไม้ ทว่าก็โดนเด่นออกมาในเวลาเดียวกัน

ดวงตาของโจอันยังคงกวาดมองผ่านฝูงชน จู่ๆ ดัสตินก็อยากเล่นกับเธอจึงออกห่างจากฝูงชน เพื่อเข้ามาแตะไหล่เธอเบาๆ ตอนที่เธอไม่ได้ใส่ใจสิ่งรอบข้าง

ผมคิดถึงคุณมาก ผมเลยกลับมา