ความรักสีคราม นิยาย บท 1630

เมื่อเห็นแคสเปี้ยนลังเลเธอก็ดึงแขนของเขา “เชื่อฉันเถอะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ถ้าเราเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของโจอันล่ะก็ แค่พิสูจน์ว่าเราไม่เกี่ยวข้องได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว”

จากนั้นเธอจึงฮึดฮัดใส่แคสเปี้ยน

บางครั้งแนนซี่ก็รุนแรงไปบ้าง แต่ส่วนใหญ่เธอก็แค่เป็นตัวของตัวเองและไม่ค่อยพึ่งพาเขาเลย ดังนั้นเมื่อมือของเธอมาอยู่บนแขนของเขาแคสเปี้ยนจึงคิดอะไรไม่ออกเลย

เขาเคยเป็นทหารมาก่อนการทำตามคำสั่งจึงเป็นธรรมชาติของเขา แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขามีสิทธิ์จะเข้าไปยุ่งในเรื่องส่วนตัวของคนอื่นโดยเฉพาะโจอัน

เมื่อยกมือขึ้นมาดูนาฬิกาโจอันก็พึ่งรู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว ทั้งคู่กินอาหารเกือบเสร็จแล้ว ดัสตินเป็นคนพูดเกือบตลอดเวลาส่วนโจอันนั้นเพียงนั่งรับฟัง

เธอนั่งฟังเขาเล่าเกี่ยวกับเรื่องราวที่น่าสนใจในงานวิจัย ความคืบหน้าในงานของเขา วัฒนธรรมของประเทศอื่นๆ และเรื่องในอดีตของทั้งคู่

“นี่ก็ดึกแล้ว ฉันต้องกลับแล้วล่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้นดัสตินตอบโดยอัตโนมัติว่า “ฮืม ให้ผมไปส่งแล้วกันนะ”

คำพูดของเขาทำให้โจอันขำ “ด็อกเตอร์ซิลเวอร์แมน ลืมไปแล้วเหรอว่าคุณพึ่งมาถึงวันนี้น่ะ?”

เขาหน้าแดงและสิ่งที่เขาได้ยินเธอพูดต่อมาก็คือ “ไม่เป็นไร ฉันจะโบกแท็กซี่กลับ”

เขาเงียบไปเมื่อคิดว่าหากเขายืนกรานไปส่งจะทำให้คนอื่นๆ หงุดหงิด สิ่งที่เขาทำหลังจากส่งเธอขึ้นรถแล้วคือจ้องรถคันนั้นจนรถแล่นหายไป

ความรู้สึกที่มีต่อเธอตลอดทั้งปีที่ผ่านมากำลังกลับมาอีกครั้ง

ตอนเดินทางกลับรถแท็กซี่เจอปัญหาเล็กน้อย คนขับจึงเอ่ยขอโทษโจอันมาตลอดทาง และปฏิเสธที่จะรับเงินของเธอเพราะรู้สึกผิด

โจอันปฏิเสธ เธอรู้ว่าคนขับรถแท็กซี่หาเงินได้อย่างยากลำบากอยู่แล้ว หลังจากเรียกรถแท็กซี่อีกคันไม่ได้เธอจึงตัดสินใจเดินกลับบ้าน