ความรักสีคราม นิยาย บท 1631

“งานน่ะสำคัญ แต่สุขภาพของคุณก็สำคัญนะ หยุดกินอาหารสำเร็จรูปที่บริษัทส่งมาได้แล้ว โทรหาฉันสิฉันจะเอาอาหารมาให้ อีกอย่าง…”

รอยยิ้มบนใบหน้าของแลร์รี่กว้างขึ้นและกว้างขึ้นเรื่อยๆ เขากดหัวเธอลงไปบนหน้าอกของตนเอง และสูดหายใจดมกลิ่นแชมพูสระผมของเธอ “ได้ครับ ภรรยาจู้จี้สุดที่รักของผม”

จากนั้นก็จับแก้มเธอ แล้วแตะจมูกของเขาบนจมูกของเธอ แต่การจูบที่หวังไว้ไม่เกิดขึ้น แลร์รี่จึงมีสีหน้าเคร่งขรึม “คุณดื่มมาเหรอ?”

โจอันพูดตะกุกตะกักและรู้สึกอาย “คะ แค่ดื่มไวน์แดงไปนิดหน่อยเอง”

“คุณห้ามดื่นถ้าผมไม่อยู่ด้วยนะ คราวหน้าไม่ว่าจะเป็นแค่ไวน์แดงหรือค็อกเทลก็ตาม ถึงจะไปกับเพื่อนสาวก็ไม่ได้!”

เมื่อได้ยินแบบนั้นเธออยากบอกเหลือเกินว่าไปทานอาหารกับดัสตินมา คงไม่เป็นไรถ้าแลร์รี่ไม่รู้จักดัสติน แต่บังเอิญว่าเขารู้จักนี่สิ

โจอันเลือกจะกลืนคำพูดเหล่านั้นกลับลงไปในลำคอ เพื่อหลีกเลี่ยงการเข้าใจผิด

เธอซุกหัวของตนไว้ใต้คอของเขา กลิ่นโคโลญที่โชยมาจากตัวเขาทำให้เธอสบายใจและถูหน้าไปบนเสื้อของเขา

โลกนี้กว้างใหญ่มาก แต่ไหล่ของเขาเป็นจุดที่ปลอดภัยที่สุดของเธอ

ยิ่งกลัวความเข้าใจผิดมากเท่าไร มันก็ยิ่งมีโอกาสเกิดขึ้นมากขึ้นเท่านั้น นั่นคือชะตากรรมอันโหดร้าย

ในสัปดาห์ที่สามที่กลับมายังมหาวิทยาลัยเนอร์ฮาเวนเธอทำทุกอย่างตามปกติ เข้าชั้นเรียนและแก้ไขงานของเธอ เมื่อมีเวลาว่างเธอจะเข้าไปทำงานที่ออพีเลนท์ดีไซน์ด้วย แต่งานที่เธอต้องจัดการนั้นน้อยกว่าเดิม เพื่อให้เหมาะสมกับเวลาทำงานที่เธอมีน้อยลง

ดัสตินสวมแว่นตาที่ดูเคร่งขรึมเป็นสิ่งที่เธอเห็นบ่อยๆ ในมหาวิทยาลัยทุกครั้งที่เห็นเธอ เขาจะยิ้มให้พร้อมกับจับแว่นของตนเองไปด้วย

นักศึกษานั้นมีเวลาว่างมากมาย แม้ทั้งสองจะทักทายกันและกันอย่างปกติ แต่สิ่งนี้กลับเป็นเรื่องราวซุบซิบนินทาในหมู่นักศึกษาทันที

ดัสตินรู้อย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขากลับนิ่งเฉยแถมยังแวะไปที่ห้องเรียนของสาขาการออกแบบ และทิ้งข้อความสั้นๆ ไว้ให้โจอันด้วย ผมจะรอคุณที่ห้องสมุดจนกว่าคุณจะมาพบ จากดัสติน

หลังจากอ่านจบ อารมณ์มากมายแล่นเข้ามาในหัวใจของโจอันและเธอก็เก็บข้อความนั้นไว้

เธออยากแกล้งทำเป็นไม่เห็นข้อความนั้น แต่ความคิดที่ว่า ดัสตินเป็นคนเดียวที่คอยอยู่เป็นเพื่อนตอนที่ป่วยหนักในต่างประเทศนั้นแวบเข้ามาในใจของเธอ

ตอนอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากดัสตินคือคนที่บอกว่าจะอยู่เคียงข้างเธอ โจอันจึงหลบหน้าเขาไม่ได้ ที่สุดแล้วเธอก็ต้องหาทางแก้ไขปัญหานี้ และการเผชิญหน้ากันเป็นวิธีที่ดีที่สุด

เวลาพลบค่ำนั้นสวยงามราวกับภาพวาดสีน้ำ ก่อนพระอาทิตย์จะตกดินโจอันก็มาถึงห้องสมุด

ส่วนดัสตินมาถึงที่นั่นสักพักแล้ว เมื่อเห็นเธอเขาเอ่ยอย่างนุ่มนวลว่า “ผมรู้ว่าคุณต้องมา”

“ฉันคิดว่าไม่ช้าก็เร็วยังไงก็ต้องแก้ปัญหานี้อยู่แล้ว” เธอลากเก้าอี้ออกมา “ดัสติน ฉันซาบซึ้งอย่างมากที่คุณรักษาอาการป่วยของฉันในตอนนั้น แต่ช่วยรักษาระยะห่างกันตอนอยู่ในมหาวิทยาลัยเถอะ เราควรเลี่ยงการเจอหน้ากันให้มากสุดเท่าที่เป็นไปได้นะ”