ความรักสีคราม นิยาย บท 1632

ดัสตินหันกลับไปและยิ้มออกมา “คุณไม่อยากเจอผมจริงๆ เหรอ”

โจอันโพล่งออกมา “ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่เจอคุณไม่ได้”

“งั้นคุณก็รู้ คุณไม่เคยลืมสิ่งที่ผมพูดกับคุณสินะ”

“ฉันแต่งงานกับแลร์รี่แล้ว”

ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมา “คุณเข้าใจผมผิดแล้ว เราเป็นเพื่อนกันใช่ไหม?”

“ใช่ เราเป็นเพื่อนกัน” เธอรีบเอ่ยออกมา “แต่ข่าวลือพวกนั้นน่ะทำฉันเดือดร้อน”

“นั่นคือเหตุผลที่ทำให้คุณหลบหน้าผมสินะ ถ้าผมหยุดข่าวลือได้ภายในวันพรุ่งนี้จะทำให้ผมเป็นเพื่อนที่ดีไหม?”

สุดท้ายรอยยิ้มอันจริงใจก็ออกมาจากริมฝีปากของโจอัน เธอพยักหน้าอย่างแรง ภาพสะท้อนของร่างของเธอในกระจกด้านหลังก็ประทับอยู่ในใจของดัสตินแล้ว

เธอไม่นึกเลยว่าข่าวลือนี้จะไปถึงหูของแลร์รี่อย่างรวดเร็ว

มันเกิดขึ้นช่วงที่เขากำลังยุ่งมาก เมื่อได้ยินข่าวลือนั่นความหงุดหงิดครอบงำเขา แต่เขาเลือกจะเชื่อโจอันมากกว่า

เขาหยุดทำงานไม่ได้จึงโทรหาเบอร์ที่คุ้นเคย ไม่กี่นาทีแคสเปี้ยนก็พุ่งเข้ามาในห้องและตะโกนว่า “หัวหน้า มีอะไรเหรอครับ?”

“ไปหามาว่าโจอันกับชายที่ชื่อดัสตินพบกันครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ และหามาด้วยว่าใครมันเป็นต้นเรื่องที่กระจายข่าวลือนี้”

“ไม่ได้นะ เราจะราดน้ำมันลงไปบนกองไฟไม่ได้ แลร์รี่น่ะทำงานเยอะเกินคำว่ายุ่งไปมากแล้ว ถ้าเขารู้เรื่องเหตุการณ์ที่อธิบายไม่ได้นี่ขึ้นมา เขาจะหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้นเอง” แนนซี่ถอนหายใจ

ตอนนั้นเองแคสเปี้ยนตระหนักว่าไม่มีการตัดสินใจครั้งไหนยากเท่าครั้งนี้อีกแล้ว อย่างแรกเขาบอกสิ่งที่ไปเห็นมากับแลร์รี่ไม่ได้ อย่างที่สองเขาควรเป็นคนที่ช่วยแบ่งเบาปัญหาและความกังวลของแลร์รี่ ไม่ใช่ราดน้ำมันลงไปบนกองไฟแบบนี้

ครั้งนี้แลร์รี่ไม่ได้รับข่าวคราวใดๆ จากแคสเปี้ยนเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขารู้ว่าแคสเปี้ยนเป็นคนจริงใจและพูดความจริงในทุกๆ เรื่อง แลร์รี่บอกกับตัวเองมาตลอดว่าต้องเชื่อใจโจอัน แต่ยิ่งข่าวลือแพร่กระจายมากเท่าไหร่แคสเปี้ยนก็ยิ่งเงียบลงเท่านั้น และนั่นทำให้เขากระวนกระวายมากขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน

ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาว่างที่มีไปเยี่ยมพ่อแม่ เพื่อดูว่าตอนนี้เลสลีเป็นยังไงบ้างแล้ว เด็กชายโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ตอนที่พึ่งเกิดเขาตัวแดงก่ำ แต่ตอนนี้กลับอวบอ้วนและผิวขาวสะอาดตาหรือจะเรียกว่าน่ารักน่าชังก็ได้

“เลสลี เรียกพ่อจ๋าเร็วสิ” แลร์รี่กำลังโน้มตัวลงไปข้างเปลเพื่อกล่อมลูก ขณะเดียวกันเด็กชายก็เริ่มส่งเสียงเมื่อแหงนหน้ามองโมบายช้างที่แขวนอยู่

ตอนนั้นเองแม่ของแลร์รี่เข้ามาในห้องพร้อมกับซุปถ้วยหนึ่ง “เด็กเล็กขนาดนี้จะพูดได้ยังไง มานี่สิ ลูกต้องเหนื่อยมาจากงานแน่ๆ มากินซุปอุ่นๆ ก่อนสิ”