ความรักสีคราม นิยาย บท 1633

ก่อนแลร์รี่จะเอื้อมมือไปคว้าถ้วยซุปเด็กชายตัวน้อยก็ร้องไห้ออกมา

เสียงร้องไห้ของลูกทำให้แลร์รี่จุกที่อก เขารีบเอนตัวเข้าไปใกล้และเอ่ยว่า “แม่ครับ เกิดอะไรขึ้น? เมื่อกี้เขายังดีๆ อยู่เลย”

วิเวียนอุ้มเด็กน้อยเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน หลังจากกล่อมไปสักพักเด็กน้อยก็เงียบลงในที่สุด ส่วนแลร์รี่ก็คิดว่า เลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้โตเป็นงานที่ยากที่สุดในโลกเลย ถ้าฉันได้ยินเสียงเด็กร้องตอนกำลังทำงานละก็คงหมดความอดทนแน่ๆ

“เด็กน้อยแค่คิดถึงแม่น่ะ เด็กอายุเท่านี้จะใกล้ชิดกับแม่มากๆ เลยถ้าเขาไม่เห็นแม่หรือไม่ได้ใกล้ชิดแม่ของตนนานๆ ก็จะงอแงน่ะ”

วิเวียนขมวดคิ้ว “นี่ก็ครึ่งเดือนแล้วนะที่เธอไม่ได้มาเยี่ยมลูก ลูกเองก็ควรบอกให้เธอมาเยี่ยมบ่อยกว่านี้นะ เด็กน้อยจะทนได้ยังไง?”

โจอัน…ไม่ได้มาหาเลสลีครึ่งเดือนแล้วงั้นเหรอ?

อย่างไรแลร์รี่ก็รู้สึกว่าข่าวลือที่เขาได้ยิน กับเรื่องที่โจอันที่ไม่มาหาลูกกว่าครึ่งเดือนนั้นต้องมีความเกี่ยวข้องกัน

บทสรุปเรื่องราวผุดขึ้นในความคิดของเขา โจอันและดัสตินกลับมาคบกันจนเธอลืมแวะมาเยี่ยมลูกของเรา

ถ้านั่นไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้น แคสเปี้ยนคงรีบกลับมาพร้อมกับข่าวดีหลังจากที่ไปสืบเรื่องนี้แล้ว แต่หมอนั่นก็ไม่ได้กลับมาบอกอะไร

เมื่อจ้องไปยังดวงตากลมโตอันบริสุทธิ์ แลร์รี่ก็ส่ายหัวอย่างแรง ด้วยหวังว่าจะกำจัดความคิดเหล่านี้ออกไปได้

เขาบอกกับตัวเองว่า สิ่งที่สามีภรรยาต้องการมากที่สุดคือความเชื่อใจและเข้าใจกัน

แลร์รี่ถึงบ้านเวลาหนึ่งทุ่ม เมื่อก้าวขาเข้าไปในบ้าน เขาก็ได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากห้องอาบน้ำ จึงรู้ว่าโจอันกลับมาถึงบ้านก่อน ขณะครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาก็ทำเสื้อแจ็กเกตที่โจอันวางไว้บนเก้าอี้ตกโดยไม่ได้ตั้งใจ