ความรักสีคราม นิยาย บท 1640

แลร์รี่เข้าหาโจอันจากด้านหลัง เธอรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เขาวางมือบนไหล่ของเธอ หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดเธอก็พูดว่า “คุณยังเชื่อใจฉันอยู่หรือเปล่า?”

ก่อนที่แลร์รี่จะตอบ เธอกล่าวเสริมว่า “ภายในไม่กี่วันข้างหน้า ฉันวางแผนจะย้ายออกไปพร้อมกับเลสลี ลูกยังเด็กและต้องการฉันอยู่เคียงข้าง ฉันก็เลยอยากเลี้ยงลูกเอง”

ทันทีที่เธอพูดจบ เขาก็จับไหล่ของเธอแน่นขึ้น จิกเล็บลงบนผิวสีซีดขาวไร้ที่ติของเธอ แม้ว่าเธอจะรู้สึกเจ็บปวด แต่เธอก็ไม่สะดุ้งสะเทือน

แลร์รี่คำราม “เลสลีต้องการคุณเหรอ? คุณกำลังบอกว่าเขาไม่ต้องการผมที่เป็นพ่อของเขางั้นเหรอ? คุณวางแผนเรื่องนี้มาตลอดหรือเปล่า? ทำไมคุณต้องทำให้ตัวเองดูสูงส่ง? ผมคิดว่าคุณคงตัดสินใจกลับไปอยู่กับดัสตินแล้วพาเลสลีไปด้วยสนะ ขอบอกไว้เลยนะ อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้!”

โจอันเบื่อหน่ายกับการทะเลาะวิวาทซ้ำแล้วซ้ำอีก และไม่สนใจที่จะแก้ต่างอะไรให้ตัวเองอีกต่อไป เนื่องจากเขาไม่เชื่อใจในตัวเธอ จึงไม่มีประโยชน์ที่จะทำเช่นนั้นอยู่แล้ว

“ในเมื่อนั่นคือสิ่งที่คุณคิด ก็ตามนั้นแหละ เรามาหยุดทะเลาะกันกันเถอะ ฉันเบื่อแล้ว”

แลร์รี่หวังว่าลึกๆ ในใจโจอันจะประท้วงและบอกเขาว่าเขาผิด ด้วยการยืนยันว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอกับดัสติน ความสงบและความเฉยเมยที่เธอแสดงออกมากลับทำให้เขาเสียสติ

ช่วงเวลาต่อมา เขาก็ผลักเธอลงบนเตียงอย่างแรง เมื่อสติของเขาหายไป เขารู้สึกว่าจำเป็นต้องแสดงอำนาจเหนือเธอ เขารู้สึกปลอดภัยเมื่อมีเธออยู่ใต้เขาเท่านั้น

“อ๊าก! ไม่นะ! แลร์รี่ คนสารเลว! ออกไปให้พ้น!” โจอันพยายามดิ้นรนอย่างหนักราวกับว่าเธอกำลังจะถูกข่มขืน เธอไม่คาดคิดว่าจะพูดแบบนั้นในขณะที่พยายามต่อต้าน

“ในที่สุดคุณก็พูดออกมาดัง ๆ คุณหมดหนทางที่จะเขี่ยผมทิ้งแล้วเหรอ?” แลร์รี่เยาะเย้ย “นี่ไม่ใช่เรื่องปกติของเราเหรือไง?”

เห็นได้ชัดว่าการต่อต้านของโจอันนั้นอ่อนแอเกินกว่าจะปัดป่ายแลร์รี่ออกไปได้ด้วยการปฏิเสธเขา มีแต่จะจุดไฟแห่งตัณหาของเขาขึ้นมาแทนท่านั้น มันยิ่งทำให้เขามีแรงกระตุ้นที่จะครอบงำเธอมากขึ้น