ความรักสีคราม นิยาย บท 1639

“เอาล่ะ ผมรู้ หยุดบ่นได้แล้ว คุณกำลังทำให้ผมปวดหัว คุณติดต่อโจอันได้แล้วหรือยัง?”

วิเวียนกังวลมากจนน้ำตาแทบไหล "ยังเลย ก่อนหน้านี้ไม่มีใครตอบ แต่ตอนนี้เธอปิดเครื่องไปแล้ว!”

ฟินนิคขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะฉุกคิดขึ้นมาได้ “แคสเปี้ยน! เร็วเข้าโทรหาเขา!”

แนนซี่ตบไหล่แคสเปี้ยน "ไม่ต้องกังวลนะ ตราบใดที่พวกเขารักกัน ฉันมั่นใจว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะผ่านพ้นอุปสรรคใดก็ตามที่พวกเขาเผชิญ”

ทันใดนั้น ช่วงเวลาอันเงียบสงบร่วมกันของพวกเขาก็พังทลายลงด้วยเสียงเรียกเข้า แคสเปี้ยนหยิบโทรศัพท์ออกมาดู และทั้งคู่ก็สบตากันก่อนจะตอบว่า “สวัสดีครับ คุณท่านนอร์ตัน”

“แคสเปี้ยน ตอนนี้นายอยู่กับแลร์รี่แล้วหรือเปล่า รู้มั้ยว่าพวกเขาสองคนพาลูกไปที่ไหน”

ทันทีที่เขาได้ยินฟินนิค หัวใจของแคสเปี้ยนก็หล่นวูบ “ผมไม่ได้อยู่กับหัวหน้าครับ เกิดอะไรขึ้นครับ?"

วิเวียนคว้าโทรศัพท์มา “ไม่รู้ทำไมโจอันจึงได้มาพาเลสลีไปไหนก็ไม่รู้ เธอทะเลาะกับแลร์รี่หรือเปล่า ทำไมเธอถึงพาลูกไปแล้วไม่พากลับมา? เป็นไปได้มั้ยว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา”

เมื่อแคสเปี้ยนนึกถึงคนร้ายที่เคยข่มขู่โจอันก่อนหน้านี้ เขาก็นึกถึงคู่แข่งที่แลร์รี่มีนับไม่ถ้วน พวกนั้นหลายคนที่จ้องทำลายพวกเขาไม่ยอมรามือ อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าแสดงความกลัวออกมาในขณะที่แนนซี่กลืนน้ำลายอย่างกังวลอยู่ข้างๆ เขา

“อย่ากังวลไปเลยครับ ผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้คุณหนูกลับมาอย่างปลอดภัย”

แคสเปี้ยนเป็นคนที่รักษาคำพูด เขาติดต่อกับสถานีตำรวจในท้องที่และเกณฑ์ทุกคนที่มีอยู่ เพื่อตรวจสอบเส้นทางข้อมูลการรักษาความปลอดภัยรอบบริเวณที่อยู่อาศัย ในที่สุดพวกเขาก็เห็นโจอันอุ้มเด็กออกจากพื้นที่

หลังจากติดตามเส้นทางที่โจอันเดินทางไป เขาตรวจสอบกล้องวงจรปิดทั้งหมดตลอดทางและระบุตำแหน่งที่เธอพักอยู่

ถ้าเขาขอให้เราหยุดการสืบสวนของเรา แสดงว่าทั้งคู่ตกลงกันได้แล้วใช่ไหม? ถ้าทั้งสองคนเคลียร์กันหมดแล้ว ทำไมโจอันไม่กลับมาพร้อมกับเลสลีล่ะ?

เธอนั่งริมหน้าต่างในห้อง และมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแลร์รี่กลับมาแล้ว ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของมาร์ซิงฟิลล์เต็มไปด้วยแสงไฟเช่นเคย แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะส่องสว่างไปทั่วบ้านหลังใหญ่ของพวกเขา

บรรยากาศที่เงียบสงบทำให้แลร์รี่คิดว่าโจอันไม่อยู่บ้าน ทำให้เขาโกรธเคือง เมื่อเขากำลังจะโทรหาเธอ เขาก็สังเกตเห็นเธออยู่ห่างๆ ในห้อง

เมื่อเขาเห็นใบหน้าซีดเซียวและรูปร่างเพรียวบางของเธอ หัวใจของเขาก็เริ่มสั่นคลอน

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาเอาแต่คิดถึงเธอตอนดึกและสงสัยว่าเขาเข้าใจเธอผิดจริงๆ หรือเปล่า เห็นได้ชัดว่าเธอดูหดหู่และเหนื่อยล้าเพียงใด การแสดงออกที่เศร้าหมองของเธอกลบความสดใสมีชีวิตชีวาของเธอจนหมด

ไม่นานมานี้เขาติดงาน เขาคิดว่าเขาควรควบคุมอารมณ์เอาไว้ เขาตระหนักได้ว่าไม่ควรปล่อยให้ข่าวลือมาครอบงำและตัดสินไปตามข่าวลือเหล่านั้น เมื่อนึกย้อนกลับไป เขานึกถึงช่วงเวลาที่เขาสาบานอย่างเงียบๆ ว่าจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนราชินี แต่ตั้งแต่เธอมีเลสลี เขาแทบจะไม่ได้ใช้เวลาดีๆ ด้วยกันกับเธอเลย