ความรักสีคราม นิยาย บท 1638

ขณะที่ควันพ่นจากปากขึ้นไปในอากาศ เขาก็ไขว้ขาอย่างเนือยๆ ข้างๆ มีแผ่นเสียงกำลังเล่นดนตรีคลาสสิกจากเรมดิค

“ดัสติน ทำไมนายต้องแพร่ข่าวลือด้วย” เขาค่อยๆ เคาะขี้เถ้าออกจากก้นบุหรี่ “เพื่อน ไม่ใช่ว่าฉันชมนายนะ แต่คราวนี้นายเอาชนะตัวเองได้แล้ว แลร์รี่กับแคสเปี้ยนถึงกับวิ่งวนหัวหมุน”

ดัสตินยิ้มแย้มจิบกาแฟขณะที่เขาฟังต่อไป “ดัสติน ทำไมนายถึงต้องเอาตัวไปพัวพันกับปัญหาทั้งหมดนี้ด้วย อย่าบอกนะว่าผ่านมาหลายปีแล้วนายก็ยังมีใจให้เธออยู่?”

"พูดยังงั้นหมายความว่ายังไง? เธอมีความหมายทุกอย่างสำหรับฉัน ถ้าไม่ใช่เพื่อเธอ ฉันคงไม่ตั้งใจที่จะกลับมาประเทศนี้หรอก”

ชายคนนั้นโยนก้นบุหรี่ทิ้งไป “ให้ฉันเตือนนายอย่างเพื่อนเตืนอเพื่อนนะ ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แค่แต่งงานแล้ว แต่ยังเป็นแม่คนแล้วด้วย นายเป็นศาสตราจารย์วิทยาลัยที่ร่ำรวยและอายุน้อย เป็นที่รู้จักไปทั่วในวงการแพทย์ ทำไมนายถึงได้ยืนกรานที่จะทรมานตัวเองเพื่อเธอ”

ดัสตินดื่มกาแฟหมดในอึกเดียว

“นายยังเด็กเกินไป ชีวิตนี้มันยากจริงๆ ที่จะหาคนที่นายรักอย่างแท้จริงได้ ที่ยากกว่านั้นคือการมีโอกาสไล่ตามเธอ”

"อะไรเนี่ย นายวางแผนที่จะให้พวกเขาเลิกกันเหรอ” ชายคนนั้นเลิกคิ้วขึ้น “ล้มเลิกมันไปเถอะ แม้ว่านายจะทำได้ก็ตาม แต่นายจะทำยังไงกับเด็กคนนั้น คุณใจกว้างพอที่ได้อยู่เคียงข้างเธอและเลี้ยงลูกของคนอื่นได้จริงเหรอ?”

แทนที่จะตอบ ดัสตินกลับหัวเราะออกมา

..........................

“แคสเปี้ยน ดื่มน้ำหน่อยสิ อย่ามัวแต่นั่งบูดบึ้งอยู่อย่างนั้น” แนนซี่ถือแก้วน้ำยืนอยู่ข้างหลังเขาอย่างอ่อนโยน

“ฉันขอโทษค่ะคุณนอร์ตัน คุณนายนอร์ตัน คุณโจอันเป็นคนขอพาคุณหนูเลสลีออกไป เนื่องจากเธอเป็นภรรยาของคุณแลร์รี่ ฉันจึงเห็นว่าที่เธอทำเช่นนั้นไม่น่าจะมีปัญหาอะไร…” พี่เลี้ยงเด็กยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาอย่างนอบน้อม

วิเวียนเหงื่อแตกด้วยความวิตกกังวล “เธอไม่รับสายเลย การพาเลสลีออกไปไม่ใช่ปัญหา แต่ทำไมเธอไม่พาเขากลับมาล่ะ”

เมื่อมีโทรศัพท์อยู่ในมือ ฟินนิคก็พยายามโทรไปออฟฟิศของแลร์รี่ แต่สายก็ไม่ว่างเลย แม้ว่าฟินนิคจะมีเป็นคนสุขุม แต่เขาก็โกรธมาก

เขาพับแขนเสื้อขึ้นแล้วโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟา “ยุ่งอะไรกันนักกันหนา ถึงขนาดไม่สนใจลูกชายอีกเลย!”

“เป็นไปได้ไหมที่ทั้งคู่จะทะเลาะกัน โจอันอาจจะพาเลสลีไปกับเธอด้วยความโมโหหรือเปล่า” วิเวียนขมวดคิ้ว เธอดึงเสื้อของเขาอย่างกังวล “เราจะทำยังไงดีคะ ถ้าโจอันกับเลสลีจากไปแล้ว และไม่อนุญาตให้เราเจอเขาอีก เขาเป็นหลานชายของเรานะ โอ้ ไม่นะ”