ความรักสีคราม นิยาย บท 1638

ขณะที่ควันพ่นจากปากขึ้นไปในอากาศ เขาก็ไขว้ขาอย่างเนือยๆ ข้างๆ มีแผ่นเสียงกำลังเล่นดนตรีคลาสสิกจากเรมดิค

“ดัสติน ทำไมนายต้องแพร่ข่าวลือด้วย” เขาค่อยๆ เคาะขี้เถ้าออกจากก้นบุหรี่ “เพื่อน ไม่ใช่ว่าฉันชมนายนะ แต่คราวนี้นายเอาชนะตัวเองได้แล้ว แลร์รี่กับแคสเปี้ยนถึงกับวิ่งวนหัวหมุน”

ดัสตินยิ้มแย้มจิบกาแฟขณะที่เขาฟังต่อไป “ดัสติน ทำไมนายถึงต้องเอาตัวไปพัวพันกับปัญหาทั้งหมดนี้ด้วย อย่าบอกนะว่าผ่านมาหลายปีแล้วนายก็ยังมีใจให้เธออยู่?”

"พูดยังงั้นหมายความว่ายังไง? เธอมีความหมายทุกอย่างสำหรับฉัน ถ้าไม่ใช่เพื่อเธอ ฉันคงไม่ตั้งใจที่จะกลับมาประเทศนี้หรอก”

ชายคนนั้นโยนก้นบุหรี่ทิ้งไป “ให้ฉันเตือนนายอย่างเพื่อนเตืนอเพื่อนนะ ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แค่แต่งงานแล้ว แต่ยังเป็นแม่คนแล้วด้วย นายเป็นศาสตราจารย์วิทยาลัยที่ร่ำรวยและอายุน้อย เป็นที่รู้จักไปทั่วในวงการแพทย์ ทำไมนายถึงได้ยืนกรานที่จะทรมานตัวเองเพื่อเธอ”

ดัสตินดื่มกาแฟหมดในอึกเดียว

“นายยังเด็กเกินไป ชีวิตนี้มันยากจริงๆ ที่จะหาคนที่นายรักอย่างแท้จริงได้ ที่ยากกว่านั้นคือการมีโอกาสไล่ตามเธอ”

"อะไรเนี่ย นายวางแผนที่จะให้พวกเขาเลิกกันเหรอ” ชายคนนั้นเลิกคิ้วขึ้น “ล้มเลิกมันไปเถอะ แม้ว่านายจะทำได้ก็ตาม แต่นายจะทำยังไงกับเด็กคนนั้น คุณใจกว้างพอที่ได้อยู่เคียงข้างเธอและเลี้ยงลูกของคนอื่นได้จริงเหรอ?”

แทนที่จะตอบ ดัสตินกลับหัวเราะออกมา

..........................

“แคสเปี้ยน ดื่มน้ำหน่อยสิ อย่ามัวแต่นั่งบูดบึ้งอยู่อย่างนั้น” แนนซี่ถือแก้วน้ำยืนอยู่ข้างหลังเขาอย่างอ่อนโยน