ความรักสีคราม นิยาย บท 18

กลับบ้านเหรอ

วิเวียนหยุดดิ้น พร้อมดวงตาของเธอเบิกโพลงด้วยความประหลาดใจ แต่ไม่นานความเศร้าหมองก็แทรกซึมเข้ามา

บ้านเหรอ

ฉันไม่มีบ้านอีกต่อไปแล้ว…

แม้เธอจะย้ายไปอยู่กับฟินนิคแล้ว แต่เธอไม่เคยคิดว่าคฤหาสน์ของเขาคือบ้านจริงๆ ของเธอเลย สำหรับเธอแล้ว มันก็แค่หลังคาคุ้มหัวเวลาไม่มีที่ให้ไปเท่านั้น ไม่เคยเป็นบ้านของเธอ

ทว่าเป็นครั้งแรกที่วิเวียนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เบ่งบานอยู่ในหัวใจของเธอ ราวกับเป็นฤดูใบไม้ผลิแรกหลังจากฤดูหนาวอันยาวนาน ดวงตาแตกตื่นของเธอพินิจพิจารณาใบหน้าของฟินนิค ขณะที่เขาเองก็มองตอบสายตาของเธอเงียบๆ

การแต่งงานของพวกเธอเกิดขึ้นแบบไม่คาดฝัน ทว่าเมื่อมองเขา วิเวียนคิดว่าไม่ใช่ความคิดที่แย่เลยที่จะมีใครสักคนมาอยู่เคียงข้างเธอในที่สุด

สีหน้าของเธอผ่อนคลายลงและยอมโอบแขนรอบลำคอของเขาแต่โดยดี

เมื่อตอนนี้เธอเปิดทางให้ ดวงตาของฟินนิคจึงฉายแววเจ้าเล่ห์ คิ้วของเขาโค้งเหมือนรอยยิ้ม ก่อนจะเคลื่อนตัวไปที่รถอย่างภูมิใจ

หลังจากขึ้นมาได้ไม่นาน รถก็แล่นออกจากคฤหาสน์อีฟส์ไป

ขณะที่เบนท์ลีย์สีดำค่อยๆ ลับสายตาไป เงาร่างที่หลบซ่อนอยูในมุมมืดริมถนนอันว่างเปล่าก็ปรากฏตัว

ใต้แสงไฟริมถนนอันเปล่าเปลี่ยว ฟาเบียนยืนมองทั้งคู่จากไป

หลังจากวิเวียนออกจากครอบครัวมิลเลอร์ แม้เขาจะไม่ได้วิ่งตามเธอไป แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี มันมืดแล้วและเขาก็เป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ ฟาเบียนจึงบอกเหตุผลไปแบบส่งๆ ก่อนจะขอตัวออกมาหลังจากที่เธอออกไปคนเดียวได้ไม่นาน

เขาเห็นเธอเดินกะโผลกกะเผลกท่ามกลางความมืด แต่เขาไม่อาจเสนอหน้าไปส่งเธอได้หลังจากเกิดเรื่องทั้งหมดนั้นระหว่างเขาและเธอ ฟาเบียนจึงเลือกที่จะมองดูเธออยู่ไกลๆ-กระทั่งชายนั่งรถวีลแชร์ปรากฏตัว

แม้ฟาเบียนจะมองชายคนนั้นจากระยะไกลได้ไม่ชัด แต่เขารู้ในทันทีว่าเป็นฟินนิคตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นรถยนต์และรถวีลแชร์เฉพาะตัวของเขา

เขากำหมัดแน่นจนรอยแดงปรากฏขึ้นบนผิวขาวซีดของเขา

ทำไม ทำไมต้องเป็นเขา วิเวียน เธอแต่งงานแล้วนะ แล้วทำไมต้องมาพัวพันกับผู้ชายคนนี้ด้วย

ความโกรธแผดเผาในตัวเขา ขณะกัดริมฝีปากของตัวเอง

"เฟบส์คะ"

เสียงแผ่วเบาดังขึ้นอย่างละมุนละม่อมจากทางด้านหลัง

ฟาเบียนหันขวับกลับไปทางต้นเสียงอย่างตื่นตระหนก แอชลีย์นั่นเอง

"แอชลีย์ คุณอยู่ตรงนี้เหรอ" เขาเดินไปหาเธอ ก่อนจะจับมือเย็นเฉียบของหญิงสาวแล้วถูกับมือของตัวเองเพื่อทำให้เธอรู้สึกอุ่นขึ้น "คุณต้องใส่เสื้อผ้าหลายๆ ชั้นนะ ไปเถอะ"

"ฉันเป็นห่วงค่ะ ก็เลยตามมาดูคุณ" แอชลีย์พูดอย่างอ่อนโยนขณะที่ฟาเบียนโอบเธอไว้ในอ้อมแขน

แต่เสียงที่สั่นเครือกลับทรยศเธอ

แอชลีย์เห็นทุกอย่างก่อนหน้านี้หมดแล้ว เธอเห็นใครบางคนมารับวิเวียน และเธอก็เห็นความเกลียดชังและความโกรธเกรี้ยวในสายตาของฟาเบียน

วิเวียน วิลเลี่ยม ทำไมเขาถึงลืมแกไม่ได้สักที

ฉันมาแทนที่แกแล้ว แต่ทำไมเขาถึงยังมองแต่แก

เธอกัดริมฝีปาก ใบหน้าเปลี่ยนสีจนซีดเผือดด้วยความอิจฉาริษยาจับใจ

วิเวียน วิลเลี่ยม แกอยู่ให้ห่างจากเฟบส์จะดีกว่า อย่าลืมนะว่าฉันยังเก็บเรื่องสกปรกของแกไว้ ฉันทำให้แกสูญเสียทุกอย่างได้ชั่วข้ามคืน

-

คลื่นอารมณ์ถาโถมใส่เธอจนน้ำตาเอ่อคลอเบ้า ให้ตายสิ ทำไมฉันต้องร้องไห้เพราะคนงี่เง่าพวกนั้นด้วย พวกเขาไม่ใช่ครอบครัวฉันสักหน่อย วิเวียนกระพริบตาถี่ๆ พลางมองใบหน้าชวนหลงใหลราวรูปปั้นของฟินนิคขณะที่เขาเป่าผมให้เธอ "ฟินนิค ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหมคะ" วิเวียนโพล่งถามออกไปก่อนจะยั้งตัวเองไว้ได้ทัน

จิตใจของเขาพลุ่งพล่านเมื่อนึกถึงคำถามของเธอ แล้วริมฝีปากก็โค้งเป็นรอยยิ้มไปโดยปริยายหมายความว่าในที่สุดเธอก็ยอมเปิดอกพูดกับเราแล้วสินะ

"ไม่สำคัญว่าอดีตคุณเคยทำอะไรมา คุณเป็นภรรยาของผม และสิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง"

ขอบคุณที่ยื่นมือมาหาฉันในยามสิ้นหวัง

ขอบคุณที่อยู่ตรงนี้ในยามที่ฉันต้องการคุณมากที่สุด

ขอบคุณที่ให้ที่พักพิงกับฉันในยามที่ฉันไม่มีไร้บ้าน

เกิดอะไรขึ้นกับเขา