ความรักสีคราม นิยาย บท 2

หนึ่งชั่วโมงถัดมา วิเวียนเดินออกจากสำนักกิจการพลเรือนพร้อมกับกำใบทะเบียนสมรสสีแดงในมือแน่น เธอรู้สึกเหมือนกับกำลังลอยล่องอยู่บนอากาศ ราวกับทุกสิ่งเป็นเพียงแค่ความฝัน

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะได้มาแต่งงานแบบปุบปับกับผู้ชายที่เธอพบเพียงเพราะความบังเอิญ หรือนี่จะเป็นโชคชะตา

เธอหลุบตาลง มองดูรูปถ่ายที่เขาและเธอนั่งเคียงข้างกัน สีหน้าของชายหนุ่มไร้อารมณ์ ส่วนเธอแสดงความอึดอัดและดูสงวนท่าทีอย่างเห็นได้ชัด

ด้านล่างของรูปภาพคือชื่อของพวกเขาทั้งสองคน ตลกสิ้นดีที่ฉันเพิ่งมารู้จักชื่อสามีหมาดๆ ของตัวเอง จากใบทะเบียนสมรส ฟินนิค นอร์ตัน ชื่อเรียบง่ายแต่ก็เหมาะกับผู้ชายแบบเขาดี

“วิเวียน วิลเลี่ยม

ชายคนนั้น ฟินนิคเองก็กำลังจ้องมองใบทะเบียนสมรสของเขาเช่นกัน เขาออกเสียงชื่อของเธอช้าๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเอื้อนผ่านลิ้นที่ม้วนแล้วคลี่ออกอย่างนุ่มนวล การเปล่งเสียงของเขาทำให้เธอเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลัง

ขณะที่เธอกำลังเหม่อกับการเปลี่ยนสถานะการสมรส จู่ๆ มือหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ บัตรเครดิตใบหนึ่งถูกคีบอยู่ระหว่างสองนิ้ว

"คุณวิลเลี่ยม ผมรู้ว่าการแต่งงานและได้สวมแหวนแต่งงานเป็นหนึ่งในเรื่องที่ผู้หญิงใฝ่ฝันมากที่สุด แต่น่าเสียดาย ผมขอโทษที่ต้องบอกว่าผมไม่มีเวลาที่จะจัดการกับเรื่องทั้งหมดนั้น ถ้าคุณอยากได้แหวนจริงๆ ไปเลือกเองสักวงได้เลยนะ"

พอหันหน้ากลับมา วิเวียนก็สบสายตาที่ยากจะคาดเดาของฟินนิค

"เรื่องนั้นไม่จำเป็นหรอกค่ะ" เธอรีบโบกมือปฏิเสธเขาทันที "ฉันไม่สนเรื่องพิธีรีตองอะไรแบบนั้นหรอก"

เธอเลยวัยที่จะมาใส่ใจกับเรื่องโรแมนติคแบบนั้นไปนานแล้ว ที่สำคัญกว่านั้นคือเธอไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองติดค้างอะไรกับเขา แม้ว่าเขาจะเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอแล้วก็ตาม

"อย่างน้อยก็ไปซื้อแหวนสักวงเถอะ" พูดจบ เขาก็คว้าข้อมือเธอ แล้วยัดบัตรเครดิตใส่ในมือของเธอ

ชั่วขณะที่มือของพวกเขาสัมผัสกัน อุณหภูมิในร่างกายพวกเขาที่ต่างกันเล็กน้อยก็ส่งอาการกระตุกเหมือนถูกไฟช็อตมาที่ร่างของวิเวียน เธอค่อนข้างประหลาดใจกับความอบอุ่นของเขา

"งั้นก็ได้ค่ะ" ในเมื่อพวกเขาเป็นคู่แต่งงานใหม่แล้ว จะว่าไป เธอไม่อยากทะเลาะกับเขาเพราะความหวังดีของเจ้าตัว ดังนั้นเธอจึงรับบัตรเครดิตมาแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าถือของเธอ

"ผมมีนัดประชุมตอนบ่าย ต้องขอตัวก่อนล่ะ คุณหาทางกลับเองแล้วกันนะ" น้ำเสียงของเขาราบเรียบเช่นเคย

"ได้ค่ะ" เธอไม่ได้คาดหวังอยู่แล้วว่าเขาจะปฏิบัติกับเธอเหมือนภรรยาจริงๆ ที่เขาจะรักและพะเน้าพะนอนั้นคือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่ผิดหวังเลยสักนิดที่เขาทิ้งเธอไว้ที่นี่

ทันใดนั้นก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า "ยังไง... เดี๋ยววันนี้ผมจะส่งที่อยู่ของผมให้คุณอีกทีนะ สะดวกเมื่อไหร่ก็ย้ายเข้ามาได้เลย"

พวกเขาแลกเบอร์โทรศัพท์กันแล้วตอนรับใบทะเบียนสมรส

"ฉันไม่รีบค่ะ" เธอตอบกลับทันที

แม้จะสมเหตุสมผลที่พวกเขาต้องอยู่ด้วยกันหลังแต่งงาน แต่ความจริงแล้วเธอยังไม่ได้เตรียมใจจะไปอยู่ใต้ชายคาเดียวกันในฐานะคนแปลกหน้าเลยแม้แต่น้อย