ความรักสีคราม นิยาย บท 228

โชคดีที่ในที่สุดเธอก็สามารถหลุดพ้นจากอิทธิพลของตระกูลมิลเลอร์ได้

วิเวียนรู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก เธอไม่รู้ว่าเธอแบกรับภาระอันหนักอึ้งนี้ไว้กับตัวเองมานานแค่ไหนแล้ว

ฟินนิคนั่งข้างเธอและกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างเงียบๆ

เมื่อวิเวียนร้องไห้จนพอใจแล้ว เขาก็ก้มหน้าลงและถาม “ตอนนี้คุณรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง”

หลังจากที่วิเวียนพยักหน้าตอบ เขาก็ถามอีกครั้ง “คุณอยากเล่าอดีตของคุณให้ผมฟังไหม ผมพร้อมรับฟังเสมอและผมเชื่อว่าการเล่าออกมาจะช่วยให้คุณได้ปลดปล่อยเรื่องต่างๆ ออกจากหัวของคุณได้บ้าง”

เขาหอมแก้มเธอเมื่อพูดจบประโยค

วิเวียนเช็ดน้ำตาให้แห้งและเริ่มเล่าอดีตที่ขมขื่นให้ฟินนิคฟัง

“ตอนที่ฉันยังเด็ก พวกเขาสามคนสัญญากับฉันว่าจะพาฉันไปเที่ยวพักผ่อนที่ชายหาดด้วย ตอนนั้นฉันตื่นเต้นมากเพราะฉันไม่เคยไปชายหาดมาก่อน ฉันรู้แค่ว่าน้ำทะเลสีฟ้าครามจะตัดกับเส้นขอบฟ้าที่กว้างใหญ่ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา”

ฟินนิคขยับตัวและวางศีรษะของวิเวียนลงบนตักของเขาพลางบอกให้เธอนอนและผ่อนคลาย

“ฉันชอบอยู่ที่ชายหาดเพราะมันทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย ตอนนั้นพวกเราแวะที่ชายหาดมอริเชียสซึ่งเป็นสถานที่ที่โรแมนติกและฉันก็อยากไปมานานแล้ว แม่ไปกับฉันไม่ได้เพราะต้องทำงาน เธอเลยเห็นด้วยกับความคิดที่จะให้ฉันติดสอยไปกับพวกมิลเลอร์ ตอนแรกพวกเรามีช่วงเวลาที่ดีในฐานะครอบครัวที่ชายหาดอันแสนสวยและเพลิดเพลินไปกับลมทะเลอ่อนๆ แต่ทุกอย่างก็แย่ลงทันทีที่แอชลีย์ทำตุ๊กตาของเธอหล่นลงก้นมหาสมุทรและเธอก็โวยวายพร้อมยืนกรานที่จะเอาตุ๊กตาคืน”

เมื่อผ่านไปครึ่งเรื่อง วิเวียนก็ถอนหายใจยาวออกมาอย่างสิ้นหวังเพราะตอนต่อไปของเรื่องไม่ได้มีความสุขเหมือนกับตอนแรก

“จนถึงตอนนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุหรือว่าเธอจงใจทำตุ๊กตาหล่นกันแน่ ฉันไม่ได้จะกล่าวหาเธอแต่ฉันยังจำรอยยิ้มอันร้ายกาจของเธอได้เต็มตาในตอนที่เอมม่าสั่งให้ฉันไปเก็บตุ๊กตาขึ้นมา เอมม่าบอกว่าฉันผอมแห้งเพราะแบบนั้นฉันจึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดที่จะลงไปเอาตุ๊กตาขึ้นมาจากก้นมหาสมุทร”

วิเวียนหลับตาลงและนึกถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เธอเจอที่มอริเชียส

น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มของเธออีกครั้งในขณะที่เอ่ยพึมพำ “ฉันกลัวมากเพราะฉันไม่เคยเข้าใกล้มหาสมุทรมาก่อน โขดหินพวกนั้นนั้นปกคลุมไปด้วยสาหร่ายลื่นๆ และเปลือกหอยที่คม ฉันพยายามเหยียบโขดหินและเอื้อมมือลงไปที่ก้นสมุทรเพื่อเอาตุ๊กตาคืนและเพราะแบบนั้นฉันจึงถูกเปลือกหอยบาด ตอนนี้คุณยังสามารถเห็นรอยแผลเป็นที่ฉันได้มาจากในตอนนั้นได้อยู่เลย…”