ความรักสีคราม นิยาย บท 251

ซาร่าห์ถอนหายใจ "ฟินนิคกับฟาเบียน...ตราบใดที่เป็นหนึ่งในสองคนนี้ที่หลงรักฉัน ฉันเต็มใจยอมรับผิดในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำเหมือนวิเวียน"

เธอส่ายหัวอย่างชอบใจและกลับไปทำงาน

ฟาเบียนเดินไปรอวิเวียนอยู่ที่ทางเข้าห้องน้ำ

ระหว่างที่กำลังยืนรอเธอ จู่ๆ เขาก็หวนนึกไปตอนที่พวกเขาเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน

ตอนนั้นวิเวียนยังใสซื่อและดูธรรมดาราวกับดอกไม้ที่น่าพิศวง

เขายังจำช่วงเวลาตอนที่เธอเข้าร่วมแข่งขันวิ่งทางไกลในมหกรรมกีฬาได้ แต่เธอบังเอิญข้อเท้าพลิกในระหว่างการวิ่ง ด้วยความเป็นห่วงเขาขอให้เธอออกจากการแข่งขันแต่เธอดื้อรั้นและยืนกรานที่จะวิ่งต่อจนถึงเส้นชัย

เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงวิ่งเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ เธอจนสิ้นสุดการแข่งขัน

นาทีที่เธอเข้าเส้นชัยเธอล้มลงกับพื้น ฟาเบียนรีบอุ้มเธอไปที่โรงพยาบาล

ในเวลานั้นวิเวียนนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขาและเกาะเขาไว้อย่างทำอะไรไม่ได้

ฟาเบียนอดถอนหายใจไม่ได้ที่คิดเรื่องนี้ขึ้นมา ไม่ว่าพวกเขาจะมีความสุขมากแค่ไหนแต่วันเวลาเหล่านั้นก็ผ่านพ้นไปแล้วและไม่มีวันหวนคืนมา

ลาก่อนวัยเยาว์ของฉัน

แล้ววิเวียนล่ะ ช่วงเวลาดีๆของเราก็หายไปตลอดกาลเช่นกันใช่ไหม

ฟาเบียนรออยู่นอกห้องน้ำพักหนึ่ง ในที่สุดวิเวียนก็เดินออกมาพร้อมกับดวงตาที่บวมแดง

เมื่อเห็นสภาพกระเซอะกระเซิงของเธอเขารีบก้าวเข้าไปปลอบ ขณะที่กำลังช่วยประคองเธออย่างระมัดระวังเขารู้สึกว่าตัวเธอเย็นมาก

“วิเวียน ผมขอโทษ”

เมื่อเงยหน้ามองฟาเบียนเธอสังเกตเห็นดวงตาของเขาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรัก

วิเวียนตอบว่า "ไม่มีอะไรต้องขอโทษ"

อันที่จริงฟาเบียนกำลังขอโทษแทนแอชลีย์แต่เขาไม่สามารถบอกเธอได้ว่าคนที่บงการอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์อันน่าสยดสยองที่เกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีที่แล้วคือน้องสาวของเธอเอง เขากลัวว่าเธอจะจริงจังกับเรื่องนี้มากเกินไป

ถ้าแอชลีย์ไม่เริ่มทำเรื่องอื้อฉาวโดยการมอมยาและให้ใครบางคนมาล่วงละเมิดทางเพศเธอ วิเวียนคงยืนหยัดด้วยความภาคภูมิใจในฐานะภรรยาของท่านประธาน

เขามาที่นี่เพื่อปลอบใจวิเวียนแต่ตระหนักว่าเธอกำลังร้องไห้ เรื่องอื้อฉาวต้องทำให้เธอเสียชื่อเสียงมากมายมหาศาล

เขามาที่นี่เพื่อปลอบใจฉัน วิเวียนรู้จักฟาเบียนเป็นอย่างดีจนสามารถอ่านทุกอากัปกิริยาและการแสดงออกของเขาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง เธอมองเขาด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความขอบคุณอย่างเต็มเปี่ยม