ความรักสีคราม นิยาย บท 265

วิเวียนเฝ้าจับๆ วางๆ โทรศัพท์ของเธออยู่อย่างนั้นหลายต่อหลายครั้งและสงสัยว่าจะโทรหาฟินนิคดีไหมเธอค่อนข้างเป็นห่วงฟินนิคมาก ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เขากินข้าวเย็นตรงเวลารึเปล่านะ เขาจะได้รับอันตรายอะไรรึเปล่า

เพราะวิเวียนเหนื่อยล้าในที่สุดเธอก็ผลอยหลับไป เมื่อเธอลืมตาตื่นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเช้าแล้ว

สิ่งแรกที่เธอทำคือตรวจดูโทรศัพท์ของเธอ แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะไม่มีข้อความหรือข่าวคราวใดๆ จากฟินนิคเลย

เมื่อฟินนิคไม่ได้กลับบ้านเช้าวันนั้น วิเวียนจึงไปที่บริษัทนิตยสารแต่เช้าตรู่ อีกอย่างเธอเองก็มีงานมากมายที่ต้องสะสางให้เสร็จในวันนั้นเพราะวันก่อนเธอเพิ่งลางานไป

เธอเจอกับฟาเบียนโดยบังเอิญทันทีที่เธอมาถึงบริษัทนิตยสาร เขาดูค่อนข้างเหนื่อล้าเมื่อก้าวเข้ามาในอาคาร

เมื่อฟาเบียนเห็นเธอเขาก็ถามขึ้น “คุณเป็นอะไรรึเปล่า เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ” เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเธอดูขาวซีดและขอบตาดำคล้ำ

วิเวียนยิ้มและตอบกลับอย่างสุภาพ “เอ่อ ฉันว่าจะถามคำถามเดียวกันกับคุณเหมือนกัน”

ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบกันไปครู่หนึ่งก่อนที่จะโพล่งถึงชื่อที่แตกต่างกันในเวลาเดียวกัน เขาทั้งคู่กระแอมไออย่างพิพักพิพ่วน

“ฟินนิค…”

“แอชลีย์…”

เมื่อวิเวียนดูเหมือนอยากพูดอะไรสักอย่างออกมา ฟาเบียนจึงเอ่ยว่า “คุณมาที่ห้องทำงานผมสักครู่สิ”

เธอตกลงและเดินตามเขาเข้าไปในห้องทำงาน

เมื่อมาถึงห้องทำงาน เขาก็ชงลาเต้ที่เป็นเครื่องดื่มโปรดของเธอให้แก้วหนึ่ง

เขายื่นแก้วกาแฟให้เธอและกล่าวว่า “ผมจำได้ว่าคุณชอบกาแฟแบบนี้ที่สุด”

วิเวียนพยักหน้าและตอบว่า “ฉันแปลกใจนะที่คุณยังจำมันได้”

“ก็นะ ผมไม่เคยลืมมันเลย”

วิเวียนจำได้ว่าเมื่อก่อนนั้นฟาเบียนเคยพาเธอไปร้านกาแฟ เพราะว่ากาแฟราคาค่อนข้างแพงสำหรับนักศึกษาอย่างพวกเขา จึงสั่งกาแฟกันแค่แก้วเดียว แต่อย่างไรก็ตามฟาเบียนไม่จิบกาแฟนั้นแม้แต่น้อยได้แต่เฝ้ามองดูเธอดื่มกาแฟจนหมด