ความรักสีคราม นิยาย บท 292

วิเวียนลังเลที่จะบอกราเชลเกี่ยวกับการตายของอีฟเวลินบางทีแม่ของเธออาจจะรู้อยู่แล้ว ไม่ว่าในกรณีใดเธอไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้ต่อไป เธอเกรงว่าจะทำให้แม่ต้องเสียใจไปมากกว่านี้

หลังจากพูดคุยกันต่ออีกสักพักวิเวียนก็กลับ แต่แค่เลี้ยวตรงหัวมุมถนนเธอก็เจอเข้ากับร่างสูงใหญ่

เบเนดิกต์ยืนพิงรถเรนจ์โรเวอร์ของเขา เมื่อสังเกตเห็นวิเวียนเขาก็ตะโกนว่า “ขึ้นรถ ผมจะไปส่งคุณกลับบ้าน”

ถึงแม้เธอจะรู้ว่าไม่ควรเป็นมิตรมากเกินไปกับศัตรูของฟินนิค แต่เอาเข้าจริงเธอพบว่าไม่ได้เกลียดเขา น่าแปลกที่เธอรู้สึกคุ้นเคยราวกับเป็นญาติเขาด้วยซ้ำไป

เธอมีคำถามมากมายที่หวังว่าเขาจะสามารถตอบเธอได้

นั่นเป็นเหตุผลที่เธอพยักหน้าตกลง เขาเปิดประตูรถให้เธออย่างรวดเร็วแสดงท่าทางอย่างสุภาพบุรุษให้เธอก้าวขึ้นรถ

เขานั่งลงบนที่นั่งคนขับและขับรถออกไป

เบเนดิกต์พูดทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน “วิเวียน ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะเป็นลูกสาวของคุณราเชล”

วิเวียนผงกศีรษะตอบ "ใช่ค่ะ ฉันก็ไม่เคยคิดว่าแม่จะรู้จักคุณเหมือนกัน"

“ดูเหมือนโชคชะตาจะนำพาให้เรามาเจอกัน”

เบเนดิกต์ชำเลืองมองเธอและพบว่าเมื่อมองจากด้านข้างเธอยิ่งดูสวยขึ้นไปอีก

เขาหันกลับมาตั้งใจมองถนนและหยุดรถที่ไฟแดง

เขาพูดขึ้นอีกครั้งว่า “คุณราเชลดีกับผมมากตอนที่ผมยังเป็นเด็ก น่าเสียดายที่มีบางอย่างเกิดขึ้นและเธอออกไปจากชีวิตผม จริงๆนะผมไม่เคยคิดว่าผมจะได้เจอเธออีกจนกระทั่งวันนี้”

“แม่ก็บอกฉันเกี่ยวกับคุณและเรื่องที่คุณทำตอนเด็กเหมือนกันค่ะ”

“เธอบอกคุณหรือเปล่าว่าผมเป็นเด็กซน”

“ไม่เลย จริงๆแล้วเธอเอาแต่ชมคุณว่าฉลาดและเข้าอกเข้าใจขนาดไหน เธอชอบคุณมาก คุณกับ... อีฟเวลิน”

เธอคิดว่าการพูดถึงอีฟเวลินจะทำให้เขาพูดถึงน้องสาวของเขามากขึ้นอีกนิด แต่เธอก็ผิดหวังเพราะเขาไม่ได้ทำเช่นนั้น

กลับกัน ดูเหมือนเขาจะสนใจเธอมากกว่า “ตอนที่คุณราเชลทำงานให้เราคุณไปอยู่ไหนมา ผมไม่เคยเห็นคุณเลย”