ความรักสีคราม นิยาย บท 320

วิเวียนปิดก๊อกและสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินออกมาพร้อมกับโทรศัพท์ที่พัง

ขณะที่เธอเช็ดผมที่เปียกอยู่ เธอยื่นโทรศัพท์ให้ฟินนิคและพูดพึมพำว่า “มันตกลงไปในน้ำและฉันเปิดเครื่องไม่ได้อีก คุณซ่อมให้ได้ไหม"

ฟินนิคดึงเธอขึ้นมานั่งบนตักและตอบว่า “คุณนี่ช่างซุ่มซ่ามเหลือเกิน”

เขาตรวจดูโทรศัพท์แล้วส่ายหัว “ผมซ่อมไม่ได้”

เนื่องจากปกติแล้วฟินนิคเป็นคนรับส่งเธอไปทำงาน วิเวียนจึงคิดว่าไม่จำเป็นต้องซ่อมโทรศัพท์ทันทีและตัดสินใจว่าจะไปร้านซ่อมหลังเลิกงานในวันพรุ่งนี้

โชคไม่ดีที่วันนั้นสิ่งที่เธอไม่ได้คาดคิดเล่นงานเธอ

วันรุ่งขึ้นทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในสำนักงาน เธอรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

"อรุณสวัสดิ์ทุกคน."

วิเวียนทักทายทุกคนตามปกติ แต่ไม่มีใครส่งเสียงตอบรับเธอ

จากนั้นเธอรับรู้ว่าทุกคนกำลังมองมาที่เธอด้วยอารมณ์ที่เข้าใจได้ยาก

ซาร่าห์รีบเข้ามาและตรวจตราตัวเธอเป็นพิเศษจากนั้นก็พูดปลอบเธอว่า “วิเวียน อย่าอารมณ์เสียเกินไป ไม่ว่ายังไงความรักก็สำคัญกว่าลูก”

"อะไร...?"

เธองุนงงกับคำพูดของซาร่าห์ทั้งหมดนี้

มันผ่านไปพักใหญ่แล้วตั้งแต่วิเวียนรู้ว่าเธอเสียลูกไป

มันนานมากแล้ว ทำไมอยู่ดีๆทุกคนถึงมาปลอบใจฉัน

ทันใดนั้น แชนนอนก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ เธอและเริ่มเยาะเย้ยวิเวียนด้วยรอยยิ้มเหยียดหยามบนใบหน้า “แหม แหม เธอช่างกล้าจริงๆ ... ยินดีด้วยจริงๆนะ เด็กนั่นน่ะลูกใคร หัวหน้าบรรณาธิการ หรือของผู้ชายคนอื่น หรือว่าตัวเธอก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อเด็ก”

วิเวียนอ้าปากค้างด้วยความไม่เชื่อ พวกเขาไม่ได้มีความแค้นเคืองกัน ใครให้สิทธิ์แชนนอนมาพูดกับเธอแบบนั้น

ขณะเดียวกัน ฟาเบียนเดินออกไปเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย