ความรักสีคราม นิยาย บท 327

"ผมเข้าใจแล้ว" ฟาเบียนจับมือถือในมือแน่นขึ้น "ขอบคุณที่โทรมาบอกผม"

แอชลีย์มองอย่างหวาดหวั่นและจับสังเกตได้ว่าเขากำลังฉุนเฉียว เธอถามอย่างประหม่าขณะที่จับแขนเขาไว้ "ฟาเบียน มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ"

ฟาเบียนวางสายโทรศัพท์และหันมาจ้องเธออย่างเย็นชาจนทำให้แอชลีย์รู้สึกเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลังจากนั้นเขาก็สะบัดแขนเธอออกพลางตะโกนว่า "แอชลีย์ มิลเลอร์ นี่คุณโกหกผมมานานแค่ไหนแล้ว"

อีกด้านหนึ่ง มาร์คตกตะลึงเพราะฟาเบียนระเบิดอารมณ์ใส่ "ใจเย็นนะ ฟาเบียน แกกำลังทำให้เด็กในท้องกลัว แอชลีย์ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม เจ็บท้องตรงไหนหรือเปล่า"

"ฉันสบายดีค่ะ คุณนอร์ตัน" แต่จิตใจของเธอนั้นไม่ใกล้เคียงกับคำว่าสบายดีเลยแม้แต่น้อย หัวใจของเธอเต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่งและเธอกลัวเรื่องที่เลวร้ายที่สุด

"ฉุนเฉียวอะไรกัน ฟาเบียน" มาร์คตะโกน

"ฉุนเฉียวงั้นเหรอ พ่อคิดว่าผมเป็นเด็กหรือไง ให้ตายเถอะ พอพูดถึงเด็ก คุณมีอะไรอยากจะอธิบายให้ผมฟังไหม" คำถามนี้พุ่งตรงไปที่แอชลีย์​

หัวใจของเธอเต้นคร่อมจังหวะเพราะความกลัวถาโถมใส่เธอ "หือ คุณหมายถึงอะไร นี่แกล้งกันหรือเปล่าคะ"

เธอหวังจริงๆ ว่ามันจะเป็นเพียงมุกแกล้งกันแผลงๆ ของวันเมษาหน้าโง่

"เอาจริงดิ นี่คุณยังไม่ยอมรับความจริงจนถึงตอนนี้เลยเหรอเนี่ย คุณอยากให้ผมทำถึงขนาดต้องไปขอใบรับรองแพทย์เพื่อยืนยันว่าคุณไม่ได้ท้องจริงๆ ใช่ไหม แล้วตอนนี้คุณยังจะมาถามว่าผมรู้เรื่องนี้ได้ยังไงอีก ก็คุณหมอแสนดีที่คุณไปฝากท้องด้วยได้หนีออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว มีหมอคนอื่นมาทำหน้าที่แทนเขา และโชคดีที่หมอยังมีจรรยาบรรณพอที่จะเล่าทุกอย่างให้ผมฟัง"

ฟาเบียนโกรธจัดขณะที่เขายังด่าต่อไปอีกยืดยาวว่า "ผมนึกไม่ออกจริงๆ ว่าคุณใช้ชีวิตอยู่กับความรู้สึกผิดนี้ไปได้ยังไงในทุกๆ วัน ขณะที่คนอื่นแสดงความรักต่อสิ่งที่เรียกว่า “ลูก” ในท้องของคุณ ผมคิดว่าคุณคงสนุกมากที่ได้หลอกคนทั้งครอบครัวรวมถึงตัวผมด้วย"