ความรักสีคราม นิยาย บท 339

พวกเขาสบตากันเสี้ยววินาทีก่อนที่ฟินนิคจะดึงเธอเข้าไปกอด

ในตอนแรกกอดนั้นช่างอ่อนโยนแต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็เริ่มที่จะหายใจไม่ออก วิเวียนรู้สึกเหมือนซี่โครงจะหัก เธอจึงต้องใช้เล็บข่วนไปที่หน้าอกของเขาเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการ

“ฟินนิคคะ ปล่อยฉันก่อน…”

แต่เขากลับกอดเธอแน่นขึ้น

“ฟินนิคคะ… ฉันเจ็บ…”

ฟินนิคค่อยๆ คลายกอดออกทันทีที่เขาได้ยินแบบนั้น

เธอซบหน้าเข้ากับหน้าอกของเขาเงียบๆ และสังเกตเห็นว่าเขายังคงสั่นอยู่

“คุณเป็นอะไรไหมคะฟินนิค” เธอถาม

เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะพูดขึ้น “สัญญากับผมนะว่าคุณจะไม่ทิ้งผมไปอีก”

เขามองสบตากับเธอ ความรักและความลุ่มหลงในแววตาของเขาที่จ้องมองมาทำให้เธอเจ็บปวดใจ

ราวกับว่าเขากำลังอ้อนวอนขอให้เธออยู่เคียงข้างเขาและไม่มีทางที่เธอจะปล่อยให้เขาผิดหวัง

ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอก็จูบเบาๆ ลงบนเปลือกตาของเขา “ฉันสัญญาค่ะว่าฉันจะไม่ทิ้งคุณไปไหนอีก”

ในตอนที่ริมฝีปากของเธอละออกจากเปลือกตาของเขา เขาก็พุ่งเข้าหาเธอและกดริมฝีปากของเขาเข้ากับริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขาพยายามที่จะกลืนกินเธอและทำให้เธอปลอดภัยอยู่ข้างในตัวเขา

วิเวียนเลือกที่จะจูบตอบอย่างเร่าร้อนแทนที่จะผละออก ทั้งคู่รู้สึกดีขึ้นมากหลังจากที่ผละออกจากกัน

จู่ๆ วิเวียนก็นึกขึ้นได้ว่าเขาลุกขึ้นจากวีลแชร์เพื่อช่วยเธอ เธอจึงขมวดคิ้วมองเขาอย่างเป็นกังวล “คุณจะบอกทุกคนได้ยังไงว่าขาของคุณไม่ได้เจ็บ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉัน…”

ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันที่ปล่อยให้แอชลีย์ลักพาตัวไปและลากเราทั้งคู่มาเจอกับความยุ่งเหยิง ถ้าไม่ใช่เพราะความไม่ระวังของเธอ ความลับของฟินนิคก็คงจะยังเป็นความลับต่อไป