ความรักสีคราม นิยาย บท 352

ฟินนิครู้สึกว่าไม่มีใครอยู่บ้านเพราะตอนที่เขาเปิดประตูไฟดับอยู่ เมื่อเขาเปิดไฟและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เขาก็เห็นวิเวียนนั่งชันเข่าอยู่บนโซฟา

“เป็นอะไรหรือเปล่า” เขารู้สึกว่าเธอดูแปลกไป

เธอก้มหน้าลง ไม่สนใจคำถามของเขา เธอไม่มองและไม่ตอบเขา

เขาคิดว่ามีปัญหาบางอย่างในที่ทำงานที่ทำให้เธอรู้สึกเศร้า เมื่อเขากำลังจะปลอบก็นึกขึ้นได้ว่าเธอยังสวมเสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวันก่อน

ฟินนิคขมวดคิ้วและไม่เอ่ยคำปลอบโยนใดๆ แต่กลับวิจารณ์ว่า “ทำไมคุณยังใส่ชุดแบบนี้อยู่ล่ะ อย่าซื้ออีกเลย สไตล์นี้ไม่เหมาะกับคุณ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น วิเวียนก็ไม่สามารถระงับความโกรธและความคับแค้นใจที่ฝังอยู่ในใจได้อีกต่อไป

หยดน้ำตาจำนวนมากที่เธอพยายามกลั้นไว้ไหลลงมาอาบแก้มและหยดลงไปกองเป็นแอ่งบนโซฟาหนัง

เธอหันไปจ้องมองฟินนิคด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ความดื้อรั้นฉายออกมาให้เห็นบนใบหน้า

“ไม่เหมาะกับฉันงั้นเหรอ” วิเวียนพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม “แล้วคุณคิดว่าใครควรสวมชุดนี้ล่ะ อีฟเวลินเหรอ”

ดวงตาของฟินนิคเป็นประกายเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่ออีฟเวลิน แทนที่จะตอบคำถามเธอเขาเข้ามาเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าให้และถามขึ้นว่า “วันนี้คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

“นั่นเป็นเสื้อผ้าที่อีฟเวลินชอบใช่ไหม” วิเวียนปัดมือเขาออกและลุกขึ้นจากโซฟาทันที “นั่นคือเหตุผลที่คุณบอกว่ามันไม่เหมาะกับฉัน”

“อะไรกันเนี่ย” ฟินนิคขึ้นเสียงด้วยความรำคาญและงุนงงว่าทำไมวิเวียนถึงทำแบบนั้น

“คุณยังชอบอีฟเวลินอยู่ใช่ไหม” เธอมองสบตาเขาตรงๆ

เมื่อถูกถามเช่นนั้นสีหน้าของฟินนิคก็สลดลง เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วสบตากับวิเวียน “นั่นคือคนในอดีต คนที่ผมชอบตอนนี้คือคุณ”

“ทำไมคุณไม่ชอบให้ฉันใส่ชุดนี้ ฉันใส่แล้วดูเหมือนเธอใช่ไหม”

อ้อ มันเกี่ยวกับเสื้อผ้าสินะ เขาปลอบเธออย่างใจเย็นว่า “ถ้าคุณชอบแฟชั่นแบบนั้น ผมจะไม่แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับมันอีกต่อไป ผมขอโทษ โอเคไหม”

ครืด ครืด