ความรักสีคราม นิยาย บท 408

ระยะหลังความสัมพันธ์ระหว่างวิเวียนกับฟินนิคผ่อนคลายลงอย่างมาก ทั้งสองคนไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนก่อนหน้านั้นอีกต่อไป แต่แค่คิดถึงเรื่องที่ฟินนิคกับอีฟเวลินต้องทำงานด้วยกันและบ่อยๆ ก็ยังทำให้วิเวียนประสาทเสียอยู่ดี เมื่อใดก็ตามที่เธอติดต่อพูดคุยกับฟินนิคมันเหมือนมีอะไรบางอย่างกั้นกลางระหว่างทั้งสองคนอยู่เสมอ ทำให้พวกเขาไม่ได้ใกล้ชิดกันเหมือนเคย

วิเวียนบอกตัวเองว่าทุกสิ่งทุกอย่างคงจะกลับเป็นปกติหลังจากโครงการปัจจุบันของฟินนิคเสร็จสมบูรณ์ จากนั้นเธอจะทำอย่างเต็มที่เพื่อให้ชีวิตของทั้งคู่กลับสู่ครรลองเดิม

ในวันนั้นวิเวียนมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟใต้ดินตามปกติหลังจากเลิกงาน ขณะรอรถไฟใต้ดินจู่ๆ เธอก็ได้รับข้อความที่ส่งมาจากโนอาห์อย่างไม่คาดฝัน จากที่เขาบอกฟินนิคอยากคุยกับเธอ โนอาห์ขอให้เธอรออยู่ตรงทางเข้าซอยถัดจากสถานีรถไฟใต้ดินแล้วเขาจะมารับเธอในไม่ช้า

ขณะอ่านข้อความที่ส่งมาวิเวียนก็มีข้อสงสัยอยู่บ้าง โนอาห์มักจะโทรหาเธอถ้าเขามีอะไรจะบอกและเขาไม่ค่อยจะส่งข้อความหาเธอ ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่เธอทานมื้อเช้ากับฟินนิคเมื่อเช้าวันนั้นเขาไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่เขามีอะไรจะบอกเธอเลย

เธอตรวจสอบข้อความที่ส่งมาอีกครั้ง หลังจากยืนยันแล้วว่าหมายเลขโทรศัพท์เป็นของโนอาห์ เธอจึงไม่ได้คิดอะไรและมุ่งหน้าไปยังซอยนั้น บางทีอาจจะมีเรื่องเร่งด่วนที่ฟินนิคอยากพูดคุยกับเธอมากจริงๆ

ในที่สุดวิเวียนก็ไปถึงซอยนั้นแต่ไม่มีวี่แววรถของโนอาห์เลย จากนั้นเธอรออย่างอดทนอีกสิบห้านาทีแต่โนอาห์ก็ยังไม่โผล่มา รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดพลาด วิเวียนหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาโดยตั้งใจว่าจะโทรหาฟินนิค

ทันทีที่เธอเปิดกระเป๋าเพื่อควานหาโทรศัพท์ของเธอก็มีบางคนจู่โจมเธอจากด้านหลัง คนร้ายปิดจมูกกับปากของเธอและทั้งหมดที่เธอรับรู้คือกลิ่นประหลาดๆ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะปิดลงอย่างอ่อนแรงและเธอก็หมดสติไปในไม่ช้า

หลังจากวิเวียนสลบไปชายสวมหน้ากากสองคนในชุดสูทสีดำก็รีบอุ้มเธอขึ้นรถแล้วหนีไปจากซอยนั้น

ในเวลาที่เธอตื่นขึ้นวิเวียนรู้สึกเหมือนเธอกำลังเห็นภาพซ้ำๆ ที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มันเป็นความรู้สึกแบบเดียวกับที่เธอเป็นเมื่อเธอถูกอีฟเวลินลักพาตัวเมื่อคราวก่อน สิ่งที่แตกต่างคือตอนนั้นเธอฟื้นพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างหนักแต่คราวนี้ทั้งหัวของเธอรู้สึกวิงเวียนและร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกไปหมดทั้งตัว

บ้าชะมัด นี่ฉันถูกลักพาตัวอีกแล้วเหรอ นั่นคือความคิดแรกที่เกิดขึ้นกับเธอหลังจากฟื้นคืนสติ เธอพยายามขยับแขนขาของเธอ แน่นอนว่าเธอถูกจับมัดอย่างแน่นหนา

วิเวียนแอบแช่งด่าตัวเองที่เป็นตัวซวยของตัวเอง เธอตะเกียกตะกายลุกขึ้นเพราะอยากเห็นภาพของตำแหน่งที่เธออยู่