ความรักสีคราม นิยาย บท 419

หลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูด ฟินนิคไม่อาจห้ามจินตนาการของตัวเองว่าวิเวียนถูกพวกผู้ชายพวกนั้นข่มขืน มันเหมือนกับเขาได้ยินเสียงภรรยาร้องขอความช่วยเหลือแว่วอยู่ในหู “ช่วยฉันด้วย ฟินนิค ช่วยด้วย"

“พอได้แล้ว" เขาตะคอกและขัดจังหวะเธอ บาดแผลที่เลือดเพิ่งหยุดไหลปริขึ้นมาอีกครั้งจากการที่เขากำหมัดแน่น ผ้าเช็ดหน้าสีขาวนวลแดงฉานไปด้วยเลือดทำให้เกิดภาพที่น่าสยดสยองอย่างยิ่ง

“ฉันขอโทษ ฟินนิค ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดเรื่องนี้กับคุณ ฉันแค่รู้สึกว่ามันน่าเศร้าเหลือเกิน ตอนนี้ฉันอดจะอารมณ์เสียไม่ได้เมื่อนึกถึงสภาพของเธอตอนอยู่ในโกดังว่าเป็นยังไง” ขณะที่พูดอีฟเวลินเริ่มร้องไห้อีกครั้ง “พวกเขาทำเรื่องโหดร้ายกับเธอแบบนี้ได้ยังไง”

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือการร้องไห้ของเธอทำให้ฟินนิครำคาญใจ เขาหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้งและพยายามสงบสติอารมณ์ก่อนที่จะพูดขึ้น “คุณควรกลับไปก่อน ตอนนี้ผมอยากอยู่ตามลำพังกับวิเวียน”

หลังจากได้ยินที่เขาพูด เธอก็ไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรที่จะอยู่ต่อไปได้ เมื่อไม่มีทางเลือกเธอทำได้แค่ลุกขึ้นและเดินออกไป

“อีฟเวลิน” จู่ๆ เขาเรียกชื่อเธอ

“มีอะไรคะ” อีฟเวลินหันกลับมาด้วยความประหลาดใจและคาดเดาถึงสิ่งที่เขากำลังจะพูด

“ขอบคุณคุณและเบเนดิกต์ด้วยนะที่ช่วยวิเวียน”

ความผิดหวังฉายอยู่บนใบหน้าแต่เธอตอบกลับว่า “คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณ วิเวียนเป็นเพื่อนที่ดีของเราเช่นกัน”

“โอเค”

เมื่อเห็นว่าฟินนิคไม่มีอะไรจะพูดต่อ อีฟเวลินหันหลังกลับและเดินต่อไป

ชายหนุ่มนั่งอยู่คนเดียวข้างนอกเป็นเวลานาน ใจนึงก็อยากจะเข้าไปดูวิเวียนแต่อีกใจนึงก็ไม่กล้า

เขาไม่รู้จะเผชิญหน้ากับภรรยาที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสได้ยังไง ฉันควรจะพูดอะไรกับเธอเมื่อเธอฟื้นขึ้นมาในที่สุด

เมื่อรู้ว่าการวิ่งหนีไม่ใช่วิธีการแก้ปัญหา ฟินนิคลุกขึ้นยืนและค่อยๆ เดินไปที่ห้องพักผู้ป่วยในที่สุด

เมื่อเขาผลักประตูเข้าไปและมองเห็นวิเวียนเต็มตา น้ำตาเขาเอ่อล้นขึ้นมา ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเองที่ปกป้องเธอไม่ได้