ความรักสีคราม นิยาย บท 422

“ดูซิว่าคุณต้องเหนื่อยเพราะฉันแค่ไหน ฉันขอโทษนะคะที่ทำให้คุณเป็นกังวล” วิเวียนพูดและเอามือแตะแก้มเขา

เมื่อได้ยินวิเวียนพูดฟินนิคยิ่งรู้สึกแย่ เพราะเมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอเผชิญมาเขาแทบไม่ได้เป็นอะไรเลย ถึงกระนั้นเธอก็ยังขอโทษเขา เขาต่างหากที่ควรจะเป็นคนขอโทษที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างและปกป้องเธอในเวลาที่เธอต้องการเขามากที่สุด

เขาดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง พยายามกลั้นน้ำตาและยืนยันกับเธอว่า “วิเวียน ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดี ไม่ว่าอะไรที่เกิดขึ้นมันคืออดีตที่ผ่านไปแล้วและผมจะไม่ทิ้งคุณ”

“หืม” วิเวียนค่อยๆ ผละออกจากอ้อมกอดอย่างนุ่มนวลและจ้องมองฟินนิคอย่างสับสน

ฟินนิคเอามือประคองหน้าวิเวียน จ้องตาเธออย่างจริงจังและประกาศว่า “วิเวียน ผมรักคุณ ผมรักทั้งตัวและจิตวิญญาณของคุณ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะไม่มีวันทอดทิ้งคุณ เพราะฉะนั้นคุณต้องสัญญาว่าคุณจะไม่ทิ้งผมและจะอยู่กับผมตลอดไป”

วิเวียนรู้สึกอบอุ่นใจเมื่อได้ยินคำสารภาพของฟินนิคอย่างกะทันหัน แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าเขาไปเอา ความคิดแบบนี้มาจากไหนก็ตาม

เธอจับมือฟินนิคและถามด้วยความสงสัย “ทำไมจู่ๆ คุณถึงบอกฉันแบบนี้ล่ะคะ ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นกับฉันเสียหน่อย ฉันไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ต่อหน้าคุณเหรอ”

ฟินนิคตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำตอบของเธอแต่ก็ปรับตัวได้อย่างรวดเร็วและตอบว่า “ใช่ ตอนนี้คุณสบายดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราสามารถแสร้งทำเป็นว่าทุกอย่างเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว”

“ที่ผ่านไปแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นคะ” วิเวียนทำหน้างง

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรเกิดขึ้น” ฟินนิคหัวเราะอย่างขมขื่น พยายามซ่อนความรู้สึกเจ็บปวด

เมื่อตระหนักว่าฟินนิคจะไม่ยอมบอกว่าเขาหมายถึงอะไร วิเวียนจึงพยายามเพิกเฉยต่อคำถามร้อนใจที่เธอมี เธอไม่ได้สอบถามอะไรเขาเพิ่มเติมและเปลี่ยนหัวข้อแทน “เบเนดิกต์บอกคุณหรือเปล่าว่าฉันอยู่ที่นี่”

เธอจำได้ว่าเบเนดิกต์เข้ามาช่วยเธอไว้ได้ทันเวลาพอดี บางทีเขาอาจเป็นคนพาเธอมาที่นี่

เมื่อคิดเช่นนั้นเธอก็รู้สึกขอบคุณเขา โชคดีที่เขารีบไปที่นั่นทันเวลา ไม่เช่นนั้นเธออาจจะไม่ได้นอนอยู่ที่นี่และเผชิญหน้ากับฟินนิคอย่างภาคภูมิใจได้เช่นนี้

เธอแน่ใจว่าเบเนดิกต์เป็นคนพาเธอมาที่นี่เพราะเขาเป็นคนสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนที่จะหมดสติไป นอกจากเขาแล้วมีเพียงอีฟเวลินเท่านั้นที่รู้ว่าเธออยู่ที่นี่ อีฟเวลินเป็นคนบอกมาร์คเหรอ