ความรักสีคราม นิยาย บท 441

“จริงเหรอคะ” วิเวียนมองฟินนิคทั้งน้ำตา เขาเป็นความหวังเดียวของเธอ

“จริงสิครับ” ฟินนิคเช็ดน้ำตาและลูบแก้มของเธอ “ราเชลจะไม่เป็นไร เชื่อใจผมนะ”

“คะ-ค่ะ” วิเวียนพยักหน้าอย่างแรง “ถ้าคุณบอกว่าเธอจะไม่เป็นไร เธอก็จะไม่เป็นไร ฉันเชื่อคุณค่ะ”

“ดีมากครับ ถ้างั้นพวกเราไปหาเธอกันดีไหมครับ”

“ไม่ไปค่ะ” วิเวียนร้องออกมาอย่างตื่นตระหนกอีกครั้ง “ฉันยังไม่ได้บอกเธอเลยและฉันไม่อยากให้เธอมาเห็นฉันในสภาพนี้ด้วย”

“ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับบ้านกันดีไหมครับ”

วิเวียนพยักหน้าตอบอย่างอ่อนแรง

เมื่อเห็นแบบนั้นฟินนิคจึงค่อยๆ พาวิเวียนที่อ่อนแรงเดินไปยังรถที่จอดรออยู่ข้างนอก

ฟินนิคกอดเธอเอาไว้ตลอดทางกลับบ้าน

ส่วนวิเวียนที่หมดแรงก็ผล็อยหลับไปบนไหล่ของเขา ดวงตาของเธอยังคงเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำตาแต่ฟินนิคกลับคิดว่าเธอดูน่าทะนุทนอมเป็นพิเศษ

เมื่อทั้งคู่กลับถึงบ้าน ฟินนิคก็อุ้มเธอลงจากรถและเดินเข้าไปในบ้าน ข่าวร้ายนี้คงส่งผลกระทบต่อเธอมากเพราะเธอไม่ยอมตื่นเลยไม่ว่าเขาจะขยับตัวแรงแค่ไหน

ฟินนิคค่อยๆ อุ้มเธอไปที่ห้องนอนและวางเธอลงบนเตียง หลังจากที่เขาจัดท่านอนให้เธอแล้ว เขาก็ล้มตัวลงนอนข้างเธออย่างเงียบๆ

แม้ว่าวิเวียนจะเป็นคนหลับลึกแต่เธอก็หลับได้ไม่เต็มอิ่มเพราะเธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเข้าไปอยู่ในฝันร้ายและบางครั้งน้ำตาก็รื้นขึ้นที่หางตาที่ปิดสนิทของเธอ

ฟินนิคนอนไม่หลับเพราะเห็นว่าเธอนอนกระสับกระส่าย เขาใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาของวิเวียนออกอย่างเบามือและกอดเธอเอาไว้ เขาหวังว่าเขาจะสามารถปลอบโยนเธอได้บ้าง

เมื่อครุ่นคิดดูดีๆ แล้วฟินนิครู้สึกว่าช่วงนี้เขาจะเห็นน้ำตาของเธอมากกว่าอะไร ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง ฉันเอาแต่ทำให้ภรรยาตัวเองต้องเสียน้ำตา

วิเวียนรู้สึกงุนงงเมื่อเธอตื่นขึ้นมาในห้องนอนมืดๆ นี่ฉันอยู่ที่บ้านเหรอ ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ