ความรักสีคราม นิยาย บท 463

ท่านหวังว่าจะได้เห็นอีฟเวลินแต่งงานมีลูกและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดนี้คงไกลเกินเอื้อมสำหรับท่านแล้วในตอนนี้

“แม่คะวันนี้แม่ไปไหนมา หนูหาแม่ไม่เจอเลย” วิเวียนถามราเชลด้วยท่าทางซักไซ้ไล่เรียงแต่ดูเธอไม่ได้รู้สึกกังวลเลย

เมื่อได้ยินเสียงของวิเวียน ราเชลก็รีบหันหน้าหนีขณะที่ท่านพยายามแอบเช็ดน้ำตา หลังจากนั้นก็หันมายิ้มให้ “ไม่ได้ไปไหนสักหน่อย แม่แค่เบื่อๆ เลยตัดสินใจว่าจะไปเดินเล่นน่ะ”

วิเวียนไม่ได้เปิดโปงว่าท่านพูดปดเธอมองตาราเชลแล้วถามว่า “แม่คะ เมื่อตะกี้แม่ร้องไห้ทำไมคะ”

“หือ เปล่านี่” ราเชลรีบก้มหน้าถูตาของท่าน “แม่แค่มีฝุ่นเข้าตาน่ะ ไม่ได้ร้องไห้จริงๆ นะ ทำไมอยู่ๆ แม่จะต้องร้องไห้ด้วยล่ะ” ราเชลฝืนยิ้มแต่ในสายตาของวิเวียนรอยยิ้มนั้นเสแสร้งที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย

วิเวียนฝืนทนกล้ำกลืนความทุกข์ในหัวใจของเธอแล้วกุมมือของราเชล “แม่คะบอกหนูได้มั้ยว่าลูกสาวแท้ๆ ของแม่คือใคร แม่ยืดเวลารักษาตัวต่อไปไม่ได้แล้วนะ ไม่อย่างนั้นชีวิตของแม่จะเสี่ยงมากเลย”

ราเชลอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธเมื่อวิเวียนยืนกรานที่จะรู้ความจริง ท่านหดมือหนีแล้วขึ้นเสียง “แม่บอกแล้วไงว่าอย่าถามเรื่องที่แม่จะไม่ยอมบอก แม่ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่รักษาอาการป่วยแล้วการตัดสินใจของแม่ก็ถือว่าจบ มันเป็นร่างกายของแม่ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย”

วิเวียนจ้องหน้าราเชลโดยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าเสียใจ ไม่ว่าเธอจะห่วงใยราเชลมากแค่ไหนและความจริงที่ว่าเธอทำกับเธอเหมือนแม่ของตัวเอง แต่ราเชลกลับโกรธเธอแทน

ขณะตอนอยู่ที่บ้านมอร์ริสันราเชลอ่อนโยนและยิ้มตลอดเวลากับอีฟเวลินไม่ว่าเธอจะมีท่าทีดูถูกดูแคลนแค่ไหนก็ตาม ดูเหมือนท่าทีของท่านจะแตกต่างกันมากเพียงเพราะว่าฉันไม่ใช่ลูกสาวในไส้ของท่านเหรอ

เพราะไม่อาจอดทนต่อความอิจฉาในหัวใจของเธอได้วิเวียนจึงเผชิญหน้ากับราเชลขณะที่เธอพูดละล่ำละลักทั้งน้ำตาว่า “แม่คะวันนี้แม่ไปบ้านมอร์ริสันไม่ใช่เหรอ อีฟเวลินคือลูกแท้ๆ ของแม่หนูเข้าใจถูกมั้ย”