ความรักสีคราม นิยาย บท 464

“วิเวียน แม่...แม่...ไม่รู้จะบอกลูกยังไงดี แม่เสียใจจริงๆ...”

“แม่คะ แค่บอกหนูว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น จริงๆ แล้วหนูคือใคร แม่คิดจะปิดบังหนูไปตลอดชีวิตเลยเหรอคะ” วิเวียนรุกเร้าต่อไปด้วยคำถามของเธอเมื่อเธอรู้สึกได้ว่าราเชลลังเล

เมื่อมองวิเวียน ราเชลก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน วิเวียนคงมีชีวิตที่หรูหราและไม่ต้องมาตกระกำลำบากกับฉันหรอก

ฉันทำแบบนี้กับเธอ ฉันจะปกปิดความจริงจากเธอไปตลอดได้จริงๆ เหรอ มันไม่ยุติธรรมกับเธอเลยจริงๆ

“วิเวียน แม่ขอโทษที่โกหกลูกมาตลอดหลายปีมานี่ แม่ทำผิดกับลูก” ราเชลรู้สึกผูกพันกับวิเวียนหลังใช้เวลาหลายปีร่วมกันมา เธอกอดวิเวียนแน่นแล้วร้องไห้เสียงดัง “วิเวียน ลูกต้องยกโทษให้แม่นะ”

“แม่คะ” วิเวียนกอดราเชลตอบ “หนูไม่โทษแม่หรอกค่ะ ถึงยังไงแม่ก็เป็นคนเลี้ยงหนูมา ทำไมแม่ไม่แค่บอกหนูว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นละคะ”

“ก็ได้ แม่จะไม่ปิดบังความจริงจากลูกอีกแล้ว” ราเชลปาดน้ำตามองวิเวียนด้วยสีหน้าสำนึกผิดแล้วก็อธิบายรายละเอียดของเรื่องที่เกิดขึ้นในที่สุด

ย้อนกลับไปตอนนั้นราเชลยากจนและต้องพักฟื้นอยู่ในบ้านเช่าของเธอหลังจากเพิ่งคลอดลูกออกมา

วันหนึ่งเธอได้ยินเสียงร้องเบาๆ ของทารกคนหนึ่งตอนที่เธอออกมาทิ้งขยะ เธอเดินตามเสียงนั้นไปจนพบทารกน้อยคนหนึ่งนอนอยู่ไม่ไกลนักตรงมุมๆ หนึ่ง

“ลูกใครกันเนี่ย ใครนะที่ทำแบบนี้” ราเชลรีบอุ้มทารกขึ้นมา

เธอสังเกตเห็นว่าขาทั้งสองของทารกแดงจากการถูกหิมะกัดเพราะความหนาวเย็นในตอนเช้า ในฐานะแม่มือใหม่เธอรู้สึกหัวใจสลายที่เห็นสภาพของทารกคนนั้นและแช่งด่าใครก็ตามที่อำมหิตพอที่จะทิ้งเด็กไว้ข้างถนนได้

พอตรวจดูแขนขาของทารกราเชลสังเกตเห็นว่าทั้งหมดแข็งแรงดี นอกจากนั้นทารกยังไม่ได้เป็นโรคดาวน์ซินโดรมด้วย ราเชลอดไม่ได้ที่จะก่นด่าพ่อแม่ของเธออีกครั้ง พวกนั้นช่างเป็นคนที่ไร้ความรับผิดชอบ ทิ้งเด็กน่ารักน่าชังขนาดนี้ลงคอได้ยังไง