ความรักสีคราม นิยาย บท 466

วิเวียนนิ่งอึ้งอยู่นานหลังจากฟังเรื่องราวของราเชล ดูเหมือนข้อสงสัยต่างๆ ของเธอจะถูกต้องและเบเนดิกต์คือพี่ชายของเธอจริงๆ เธอคือสมาชิกของครอบครัวมอร์ริสันขณะที่อีฟเวลินคือลูกสาวของราเชลกับฮาร์วีย์

นั่นอธิบายได้ว่าทำไมผลทดสอบความเป็นพ่อแสดงว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของฮาร์วีย์และเหตุผลที่ว่าทำไมไขกระดูกของเธอถึงเข้ากับราเชลไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังเข้าใจแล้วว่าทำไมราเชลถึงไม่ยอมเปิดเผยว่าลูกสาวในสายเลือดของเธอคือใคร ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างสมเหตุสมผลแล้ว

วิเวียนไม่แน่ใจว่าในตอนนั้นเธอรู้สึกอย่างไร เธอรู้สึกเหมือนอยากหัวเราะและร้องไห้พร้อมๆ กันที่รู้ความจริงว่าชีวิตของเธอไม่มีอะไรนอกจากคำลวง ชะตากรรมเล่นตลกร้ายกับเธอตั้งแต่เธอยังเล็ก

วิเวียนรู้สึกสับสนไปชั่วขณะ ถ้าอย่างนั้นฉันคือใคร ฉันควรจะไปที่ไหนดี ไม่รู้อย่างไรแต่เธอรู้สึกว่าเธอทั้งไม่ใช่คนของตระกูลมอร์ริสันและไม่ใช่ลูกสาวของราเชล ฉันจะเดินหน้าต่อไปยังไงดี

เมื่อราเชบเห็นสีหน้าซีดเผือดของวิเวียนขณะจ้องมองเธออย่างเซื่องซึม เธอคิดเอาเองว่าวิเวียนคงไม่ยอมให้อภัยเธอ “วิเวียนแม่ขอโทษนะ พูดอะไรหน่อยได้มั้ย แม่ทำผิดกับลูก ตีแม่เลยถ้ามันจะทำให้ลูกรู้สึกดีขึ้น” ตอนที่เธอพูดราเชลก็ยกมือของวิเวียนขึ้นมาตีตัวเธอ

วิเวียนสะดุ้งกลับคืนสติเพราะการกระทำของราเชลแล้วรีบชักมือของเธอกลับ “แม่คะแม่จะทำอะไรน่ะ”

“มันเป็นความผิดของแม่ทั้งหมด แม่ไม่คู่ควรจะเป็นแม่ของลูก วิเวียนแม่ขอโทษแม่เสียใจจริงๆ...”

หัวใจของวิเวียนอ่อนยวบเมื่อเห็นราเชลขอโทษเธอทั้งน้ำตา

ถึงราเชลจะสับตัวเธอตั้งแต่แรกเกิดท่านก็ยังเลี้ยงเธอมาราวเป็นลูกสาวของท่านเอง เธอไม่เคยลืมภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างค่ำคืนหนึ่งอันหนาวเหน็บในฤดูหนาว ราเชลกอดเท้าของเธอไว้จนหลับเพราะพวกเธอยากจนเกินกว่าจะมีเครื่องทำความร้อนเป็นของตัวเอง

ความทรงจำของเธอเต็มไปด้วยเหตุการณ์ต่างๆ ที่คล้ายกัน ถึงเธอจะไม่มีพ่อราเชลก็ให้ความรักกับเธอมากพอที่จะชดเชยกันได้ เพราะฉะนั้นวิเวียนจึงไม่อาจกล่าวโทษท่านได้

วิเวียนใช้กระดาษทิชชูแผ่นหนึ่งช่วยเช็ดน้ำตาให้ราเชล “แม่คะหนูไม่โทษแม่หรอก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแม่ก็เป็นคนเดียวที่เลี้ยงหนูมาอย่างเหนื่อยยาก ถึงหนูจะไม่ใช่ลูกในไส้ของแม่ แม่ก็ยังเป็นแม่ของหนู”